Zijn Stem

Hoofdstuk 4

Daffy

'Je loopt nu al een paar weken met die fucking rot grijns op je smoel. Ik ben echt zo dicht bij het punt,' Daffy hield haar duim en wijsvinger amper een centimeter uit elkaar, 'om een stok in je strot te duwen totdat je uitschreeuwt wat er aan de hand is.'

Zelf wilde Daffy het niet geloven, maar ze kwam snel agressief over. Dat werd ook wel eens tegen haar gezegd en dat ze die meningen niet kon waarderen was een understatement. Temperamentvol, dat vond zij de juiste beschrijving voor haar karakter.

'Oh nee, jij kan toch niet praten dus dan maakt het niet uit of ik een stok in je strot duw of niet. Nog geen lettergreep verlaat jouw gouden keeltje, babe.'

Plagend stak ze haar tong naar mij uit, scheurde een puntje van haar tijgerbrood af en propte het in haar mond. Mijn handen hadden het werk wat anders mijn stembanden hadden uitgevoerd overgenomen.

Het gaat over een jongen.

Een ondeugende grijns vormde zich op haar gezicht, terwijl haar lippen zich tot een naar-thee-verlangende-O vormden. Dit moment had ik sinds het begin uitgesteld. Daffy had een nogal krachtige persoonlijkheid, ze moest en zou krijgen wat ze wilde, was wereldkampioen overhalen en snoof verhalen over liefde naar binnen alsof het cocaïne was. Zo gretig en passievol dat het soms leek alsof ze zonder verhalen over liefde niet zou kunnen overleven. Daarbij wist ik zeker dat op dit moment de radertjes in haar hoofd overuren aan het draaien waren, op zoek naar een manier waarop ik met mijn droomman in contact zou kunnen komen.

'Kreng! Voor al die weken lang?'

Ik knikte zelfvoldaan.

'Zuster, spill die thee. Ik ben geeneens boos op je omdat je het fucking hebt verzwegen voor een tering lange periode. Vertel me alles. Thee, thee, thee, thee,' haar gejoel om thee werd langzaam maar zeker luider en luider. Dwingend sloeg ze met haar handen op de tafel, terwijl ze het woord uit haar keel omhoog dreunde, als een klimaatactivist (misschien zelfs extremist) die hoopte dat Mark Rutte haar zou horen. Andere mensen die zich ook in de aula bevonden keken de meid met haar ginger boblijn gek aan.

Oké, oké!

Ik schaamde me.

'Yes. Kom maar door, trut.'

Daffy is mijn inner feminist.