Zijn Stem

Hoofdstuk 3

The Ninja-Turtles

‘Weet je dat ik niet ga studeren. Ik vind studeren suf. Begrijp me nu niet verkeerd, als je wilt studeren is dat helemaal prima. Maar mijn droom ligt niet bij studeren of de uitkomst van studeren. Het ligt ergens geheel anders. Mijn ouders zijn het met mij eens, ook al hebben ze een paar keer de bom conservatorium gedropt,’ vertelde hij toen hij onder de douche stapte.

Hij zei dat hij wist dat ik het was door de geur van de shampoo die door de ruimte heen vloog als een merel door de bomen op een warme zomerdag.

‘Ik zit nu al vijf jaar in een bandje, The Ninja-Turtles, en we willen gewoon rondtrekken, beetje spelen, geld verdienen met dat wat we het allerleukst vinden. Je praat niet en ik weet niet waarom, maar ik hoor je denken: “The Ninja-Turtles?” Mag ik trouwens je prinsessen shampoo lenen? Ik ben de mijne weer vergeten.’

Stil schoof ik met mijn voet de shampoo onder het hokje door richting de zijne. Afwachtend beet ik op mijn lip in de hoop dat hij snel verder zou vertellen. Tijdens het uitwassen van zijn haren zei hij: ‘We heten The Ninja-Turtles vanwege onze namen. Onze lead-singer heet Leonardo, ik -de gitarist- heet Michelangelo, Donato bespeelt de piano en Raffaello gaat los op de drums. Onze ontmoeting kon gewoon geen toeval zijn, het was het lot. Auw, shampoo in mijn oog. Mijn ouders zijn altijd al fan geweest van kunstenaars, daarom heet ik Michelangelo. Mijn zusje heet Frida, naar Frida Kahlo. Als ik zelf mocht kiezen had ik een andere naam gekozen.’

Ik vond zijn naam prachtig. Het paste bij zijn stem. De laagte van dien schreeuwde gewoon Michelangelo uit. Ik durfde te wedden dat de jongen die naast mij stond, enkel gescheiden door een dun muurtje, eruit zag als het Davids beeld van de kunstenaar. Al begreep ik hem ook wel weer.

Mijn moeder had mij Blackbird genoemd. Blackbird Drost. Ze vertelde altijd dat mijn naam Blackbird was, omdat zij zo’n goed gevoel voor humor had. Hier verschilden wij van mening. Toen ze jonger was had ze het apart gevonden dat de Nederlandse vertaling, Merel, wel een naam was, maar de Engelse versie, Blackbird, niet. Ze mocht van geluk spreken dat ze zwanger van mij was geworden door middel van een one night stand, anders had mijn vader wel een stokje voor die naam gestoken.

Hij vertelde verder. Hij vertelde altijd. In de weken die volgden ging ik elke woensdag het tweede uur naar de douches van de mannen, omdat ik wist dat hij -Michelangelo- er ook zou zijn. Mijn hart sloeg al op hol als ik enkel dacht aan zijn prachtige stem, die melodieus mijn oren binnen kroop. Hij vertelde en vertelde en vroeg geen één keer of ik het wel fijn vond dat hij zoveel praatte.

Dat bewonderde ik aan hem.

Hij ging er van uit dat mensen het wel oké zouden vinden, en als ze het niet oké vonden zeiden ze er zelf wel wat van.

Hij was zo heerlijk zichzelf.

Mijn prinsessen shampoo was op.

Ik hoef dus geen eindexamen te doen en dat vind ik best jammer hahaha

Wat vinden jullie trouwens van Zijn Stem?? Ist een beetje wat??

Fijne quarantaine tijden nog. Geniet ervan en zorg ervoor dat je niet gek wordt van de eenzaamheid:)