Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✩
"ben kimim?" bu, bir ay sonra yoongi'nin kendisine sıkça sorduğu sorulardan en belirgin olanı haline gelmişti.
günleri, çoğu zaman seokjin'in laboratuvarında geçiyordu. seokjin, kendisini kontrol ederken ona uslu bir çocuk gibi sessiz kalıp, işini yapmasına müsade etmek düşüyordu.
bir süre yemek yemekte zorlanmıştı. midesi lokmalarını kabul etmemişti ve her seferinde yediklerini çıkarmasına rağmen hoseok usanmadan onu tekrardan beslemiş, az da olsa biraz bir şeyler yediğinden emin olmuştu.
yoongi, seokjin'i özlediğini fark ettiğinde bir pazar günüydü. hava çok güzeldi ve hoseok ona d vitamini alabilmesi için kısa kollu bir tişörtle şort giydirmiş, bahçede oturabilmesi için bir sandalye çıkarmıştı.
bir kaliko kedisi yanına gelip yoongi'nin soluk renkli ince bacaklarına süründüğünde yoongi, onun başını okşamak için elini uzatmış ve bileğinin içindeki büyük dikiş izlerini görmüştü. bunlar kendini bildi bileli oradaydılar, hatta aynılarından vücudunun çoğu bölgesinde de vardı. yoongi, merak edip seokjin'e neden böyle göründüğünü sorduğunda, doktor olan onu azarlamış, çok fazla konuşmaması gerektiğini söylemişti. hatta yoongi'nin kalbini kıran o ufak mırıldanma ise 'keşke konuşabilmen için sana bir dil vermeseydim.' olmuştu.
yoongi, kimdi bilmiyordu. nereye aitti ve neden bedenine uyum sağlamakta bu kadar zorlanıyordu anlayamıyordu. hoseok, ona çok iyi bakıyordu ve kibar davranıyordu fakat yoongi'nin bundan daha fazlasına ihtiyacı vardı.
bilmeliydi her şeyi. aynaya baktığında gördüğü yüz, gerçekten de kendisine mi aitti? yoksa hepsi bir kelebeğin rüyası mıydı?
kucağına çıkan kedinin, yumuşak tüylerini okşarken inci büyüklüğünde birkaç damla, göz pınarlarından kopup tatlı yanaklarına süzülmüştü.
"ne zaman bunu yapsam, hoseok bana ağlama diyor. sanırım buna ağlamak deniyor fakat güzel kedicik, kalbim bile benim değilmiş gibi hissederken ağlamamam elimde değil."
