Waarom moet het zo gaan?

Hoofdstuk 11

Ik deed de deur open en zag heel het huis samen in de woonkamer, alsof ze wisten dat ik nu naar huis zou komen. Brahim begon rood te worden en wou weg lopen maar ik hield hem tegen en zei 'je zou mijn familie toch tegenkomen of het nou nu is of later. Beter nu, want nu is iedereen thuis.' We liepen de woonkamer binnen en mijn broer Saiffedine zijn ogen begonnen rood te worden en hij zei 'Ga me niet vertellen dat jij mijn zusje hebt verkracht, ik zweer op mijn moeder als jij dat was jij gaat niet heel naar huis. Gast, je bent mijn beste vriend, ik zag je als mijn broer. Zeg me alsjeblieft dat jij niks hebt gedaan.' Ik zag voor de eerste keer mijn broer huilen, was Brahim echt zijn beste vriend. Brahim keek naar de grond en kon niks zeggen, hij begon te snikken. Saiffedine liep naar hem toe en pakte hem bij zijn keel en zei 'ik zweer a Brahim zeg wat, ik wil je niet dood maken. Zeg wat, al is het sorry. Brahim zeg wat!'. Ik heb mijn broer letterlijk nog nooit zo gezien, hij liet hem los en liep naar zijn kamer. Ik liep naar Brahim en zei 'Wist je dat ik zijn zusje was?' Brahim keek mij aan en zei 'Ik wist dat hij een zusje had, maar ik wist niet dat jij dat was. Hij vertelde wel altijd veel over je, maar altijd positief. Hij heeft nog nooit een foto van jou laten zien, dus ik wist niet dat jij het was. Arbia vergeef het mij, alsjeblieft vergeef het mij.' Ik keek hem aan en zei 'Je moet naar mijn broer gaan en je excuses aan hem aanbieden, jij hebt hem letterlijk gebroken. Jij hebt mij fysiek gebroken, maar jij hebt Saiffedine zijn vertrouwen gebroken. Dus ga naar hem en bied je excuses aan.' Hij knikte en liep naar mijn broers kamer.

Vandaag was het best wel een gekke dag, ik blijk zwanger te zijn van een tweeling, mijn verkrachter was mijn broers beste vriend en ja dat was het. Wat een gekke dag he. Hoe dan ook het leven stopt niet dus ik ga door met mijn verhaal. Ik liep naar mijn ouders en mijn vader begon te praten 'Toen je zei dat hij Brahim Laamer heette had ik al een vermoeden wie het was, zijn vader is een goeie vriend van mij. Ik ken Brahim sinds hij een kleine jongen was, maar sinds hij naar de middelbare school ging zag ik hem steeds minder, omdat hij met andere mensen om ging. Ik wil je gewoon zeggen, als dit de Brahim is die ik nog ken, dan kan je met hem trouwen, want Brahim is aardige, gevoelige, sterke en serieuze jongen. Maar als hij niet zo is, kan ik niks beter zeggen dan, dat dit echt niet mag gebeuren.'
Ik was verbaasd, waarom wist iedereen van zijn bestaan, behalve ik? Ik vind het best wel raar, mijn broer heeft ook nooit zijn mond open getrokken over een gast genaamd Brahim, hij praat over iedereen behalve Brahim. Dat is het raarste wat er is. Mijn vader die hem ineens ook kent, hij kent hem zelfs sinds dat hij kleine jongen was. Het moet niet gekker worden.
Ik stond op en liep naar mijn kamer, maar ik liep eerst naar mijn broer Saiffedine zijn kamer. Ik liep naar binnen en ik zag hem doelloos voor zich uit te staren en Brahim stond er maar bij. 'Arbia ga weg' 'nee ik ga niet weg, je bent mijn broer. Ik heb je nodig. Ik weet wat er nu met je is, het is te zwaar om dit allemaal te accepteren, maar je moet het doen. Je beste vriend heeft mij verkracht, maar op dat moment wist hij niet van mijn bestaan. Ik weet dat ik het niet goed kan praten, maar Saiffedine je moet hem vergeven, dat is wat onze geloof doet. Daarom zijn wij barmhartig, vergeef hem. Je hoeft niet bevriend met hem te zijn, maar vergeef hem.' En toen werd het voor hem te veel, hij begon te huilen, ik zette zijn hoofd op mijn borstkast en begon hem te troosten, ik keek naar Brahim en ik gaf hem een blik van, je kan gaan en spreek je later. Hij knikte en liep weg. Ik aaide over mijn broer zijn hoofd, ik heb mijn broer nog nooit zo gezien, letterlijk nog nooit. 'Arbia, sorry dat je me zo moet zien. Maar het komt wel goed. Ik kom er overheen. Arbia trouw met hem, je gaat geen betere jongen vinden als hem. Vertrouw me.' Ik knikte naar hem en hij stond op, hij droogde ze tranen uit en samen liepen we richting de woonkamer. Daar zaten we dan, mijn ouders en mijn 3 broers en ik aan tafel. Het was even stil tot ik de stilte verbrak. 'Familie, ik ben zwanger van een tweeling.' En ineens begon mijn moeder de Marokkaanse kreet te doen, die je vaak hoort als iemand gaat trouwen. Mn moeder gaf mij een knuffel en zei 'Proficiat lieverd', ook mijn broers en vader waren blij.

Salaam lezers,
Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten en vergeet geen stem achter te laten.
Mn verveling staat op hol dus ik wil mn lezers leren kennen. Dus schrijf was over jezelf in de reacties of slide in mn berichten.

Liefs
Schrijfster