Waarom moet het zo gaan?

Hoofdstuk 10

Blijkbaar zat ik zo hard na te denken dat ik Brahim niet eens heb gegroet 'Hoi Brahim, hoe gaat het?' hij keek me aan en hij antwoord met 'ook hallo, gaat goed hoor. Hoe gaat het met jou en de baby in je buik?' 'Het gaat goed hoor en met mijn baby gaat het ook goed, alleen ik wil met je gaan praten over deze situatie.' Hij knikte ja en we reden richting de Ikea. In de auto was het best wel stil, het enige wat je hoorde was muziek. Ik denk dat we dezelfde muziek smaak hebben, want hij heeft wat is je naam- Frenna aan en dat vind ik best wel een leuk liedje. Maar bijna heel Nederland vindt het een leuk liedje dus ja. Na 30 minuten rijden kwamen we eindelijk aan bij Ikea, we stapten uit en besloten bij het restaurant te zitten en ik begon te praten. 'Brahim, luister. Dat ik met jou ga trouwen betekent niet dat ik dit voor jou doe, ik doe dit voor mezelf. Ik ben 16, weet je wat 16 is. Ik ben zelf nog een kind en ik krijg nu een kind. Ik weet niet eens hoe ik dat moet doen. Ik zit nog op school, ik heb nog examens. Jij hebt misschien alles gedaan wat je wou maar ik begin net.' Ik wou door praten maar ik kreeg ineens een hevige buikpijn. Ik snap het niet, ik eet niks verkeerd. Waarom moet ik dan buikpijn hebben. Ik trok een vervelende gezicht en Brahim had het door en vroeg of het ging en ik zei nee. Ik kan echt niet meer, het voelt alsof iemand letterlijk met een mes door mijn hele buik heen en weer gaat. Ik stond op en ik steunde aan Brahim. Dit wordt nog eens een dag.
Brahim reed met een grote vaart richting het ziekenhuis, eenmaal daar aangekomen werd ik meteen geholpen. Ze controleerde mijn buik en of ik eventueel bloedde. Toen ze me controleerde zag ik dat ik bloedde, ik bloedde van beneden. Nee dat kan niet, ik kan geen miskraam hebben en begon te schreeuwen. 'IK KAN GEEN MISKRAAM HEBBEN, ZEG ALSJEBLIEFT DAT MIJN BABY NOG LEEFT. HIJ MAG NIET DOOD ZIJN'. De dokter probeerde me tot rust te brengen, maar ik was zo bang dat ik mijn kind zou verliezen. Het klinkt raar, ik ben niet eens een maandje zwanger, maar ik ben al gewend dat hij bij mij hoort. Voor ik voelde ik ineens een naald in mijn arm en werd ik lichtjes in mijn hoofd. Maar ik was nog wel bij bewust zijn, maar super moe, alsof ik al 48 uur niet heb geslapen en dat ik op ieder moment in slaap kan vallen. De dokter ging een echo- scan doen en hij was verast en deelde wat hij zag 'mevrouw Amraoui en meneer Laamer, jullie krijgen niet 1 kind maar 2 kindjes. Dat verklaart waarom u bloedde. Wat ik u nu aanraad is dat u een bedrust neemt voor de komende 3 dagen en dan zal het wel goedkomen.' Ik knikte en Brahim regelde de rest met de dokter. Ik ben god dankbaar, ik krijg 2 kinderen. Al hamdoulilah, ik ben blij en ik kan weer ademen, ik ben zo blij, ik krijg een tweeling. Ik had dat altijd gewild, natuurlijk wel met de man van mijn dromen, maar ja alles gaat volgens god zijn plan. Brahim kwam terug en hij begon te praten 'De dokter zei dat je vandaag al weg mag, ik ben zo blij dat we een tweeling krijgen. We zullen super goeie ouders worden, samen zullen we dit doorstaan en ik zal altijd bij je blijven. Uiteindelijk word je de moeder van mijn kinderen, ik weet zeker dat je de beste wordt. Je zal de kinderen zoveel liefde geven, dat zie ik gewoon aan je. Zo jong, maar zo verstandig. Arbia, voor jou zal ik alles doen. Als je wat wilt, je moet het me alleen vragen en je krijgt het meteen. Jij zal mijn prioriteit worden.' OMG, dat was zo lief. Ik kreeg een traan en antwoorde met 'dat is lief van je, kan je me helpen opstaan, zodat we naar huis kunnen. Ik bedoel zodat je mij naar huis kan brengen en jij naar je eigen huis kan.' hij knikte en hij hielp me met opstaan en samen liepen we naar de uitgang. Hij hielp me met het zitten en vervolgens reden we naar mijn huis, ik vroeg of hij naar binnen wou komen, wat best wel dom is, want mijn broer Saiffedine gaat hem dood maken, maar we nemen de risico.

Salaam lezers,
Een nieuwe deel, ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Vergeet niet te stemmen en te reageren.
-liefs,
Jullie schrijfster