Waarom moet het zo gaan?

Hoofdstuk 4

Perspectief van de verkrachter:
De avond van de verkrachting
Ik speelde met mijn groep een potje kaarten, wie verloren heeft krijgt een opdracht en het zijn meestal geen makkelijke opdrachten. Laatst kreeg mijn vriend Emilio de opdracht om een huis te beroven en Benjamin moest een meisje verkrachten. Normaal doe ik niet aan kaarten, omdat ik er geen interesse voor heb. Maar laat ik me in ieder geval voorstellen. Ik ben Brahim Laamer, ik ben van Marokkaanse komaf, ik heb een zusje van 17 jaar en die is heel ziek, m'n broertje is 5 maanden, ik woon nog bij mijn ouders. Owh ja ik ben 22 jaar, ik heb een hbo-diploma verpleegkundige en ik werk in de onderwereld.
Ik ben niet echt goed in kaarten, maar ik heb nog nooit verloren, meestal eindig ik altijd 1 op 1 en dan win ik, maar deze keer verloor ik. Gustav gaf me een opdracht "Brahim, jij gaat een meisje verkrachten samen met Benjamin." Ik kon geen nee zeggen, want dan ben ik dood en met dood bedoel ik, ik word in elkaar geslagen tot ik het doe. Ik knikte maar ja en liep samen met Benjamin richting mijn auto. Ik zag een meisje van afstand, ik stuurde Benjamin meteen haar richting op en ik parkeerde ergens mijn auto en wachtte tot Benjamin haar vast houdt, geen 5 minuten verder en ik liep die richting op. Ik zag een meisje van ongeveer 16 jaar liggen, ze had tranen in haar ogen en was niet echt lelijk, in de eerste instantie wou ik het niet doen, maar als ik deze opdracht doe dan krijg ik respect van de jongens. Ik besloot het maar heel snel te doen, het meisje moest huilen en wou gillen maar Benjamin had zijn hand voor haar mond dus ze kon weinig doen. Ik deed alles heel snel, der in en der uit, klus was geklaard en meteen renden we richting mijn auto en reed ik met een volle vaart weg. Ik zette hem af en ik reed richting mijn huis. Het was inmiddels al half 1, ik deed de deur open en ik zag mijn zusje aan haar zuurstofapparaat, het doet me pijn om haar zo te zien. In de avond heeft ze hem vaak nodig, omdat ze soms geen adem meer kan krijgen, ze heeft Longfibrose en het is de ergste ziekte dat er bestaat. Ik liep naar de woonkamer en ik zag mijn moeder tv kijken, ik kwam bij haar liggen en ze aaide over mijn hoofd en zei "Waarom ga je het verkeerde pad op, je krijgt alles wat je van ons vraagt en toch ben je naar het verkeerde pad. Brahim, als je zo door gaat dan gaat het alleen erger worden." Ik kreeg een traan, ik begreep mijn moeder. Maar wat moet ik doen, als je eenmaal in de onderwereld zit kom je er NOOIT uit of je gaat eruit en bent dood, want je legt een eed af, zodra je erin bent is er geen weg terug tenzij je doodgaat of vermoord wilt worden, omdat je der uit wilt. "Mama, het is toch al te laat. Wat wil je dat ik doe? Papa die doet alsof ik zijn niet ben, mijn zusje die halfdood is mijn broertje weet niks. Ik kan niet veranderen, hoe ik nu ben zal voor altijd zo blijven, je kan hier niks aan veranderen, het kan ook niet, want ik kan er niet uit, zodra ik eruit ben ga ik dood. Ik blijf erin koste wat het kost, deze jongens met wie ik nu werk zijn mijn broers, we delen 1 leven en daar kan jij niks aan veranderen." Ik wou opstaan tot mijn moeder mijn hand vastpakte en zei "Jij bent mijn zoon, niks is onmogelijk voor jou alleen moet jij dat nog realiseren. Je vader houdt super veel van je, je weet niet wat allemaal voor je over heeft, geef hem gewoon de kans om het te laten zien." Ik gaf mijn moeder een kus en liep richting mijn bed en ging meteen naar dromenland.

Hoofdstuk 4 voor jullie! Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten!