Serial Codes

The Bullet Code: Digits through the Signal

A d i
T m
D L n

The number is still impressed in my head that I can't concentrate on anything, particularly to an officer who's asking me questions I can't provide an answer yet.

"Iho, tinatanong kita. Bakit ka naroon sa kwarto ni Dain Alfonso?"

I glance to him as an answer.

"Nakikiusap kami sa 'yo Toto. Kasasabi mo lang sa 'min na magkaibigan kayo. Kung kaibigan mo siya, bakit hindi mo sagutin ang tanong namin? O baka, hindi ka nagsasabi ng totoo?"

I remained my composure, "We're childhood friends Sir. Naging magkapitbahay rin kami ng unit noon. Magkakilala po ang mga magulang namin. He likes computer games pero may mga bago ho siyang pinagkakaabalahan ngayon gaya ng gitara, bowling tsaka sports. He got an academic scholarship at our school before. Sa mga events na sinalihan ko dati, audience siya. I can also give other proofs like pictures of each other since children."

The officer who's questioning me doesn't look like he will listen but he seems to choose or force things he want to hear.

He is a stout man with a round face and mustache. His keen eyes pretend superiority and judging from his impatience, he fakes his duty which is to listen and analyze the facts first before conclusion.

"Alam ko naman 'yon, hijo. Ang gusto kong malaman ngayon ay kung bakit ka nandoon. Pinapasok ka ba n'ya? Tsaka ang sabi mo, kagagaling mo lang ng Laguna para makipagkita sa kanya. Nakipagkita ka ba muna bago mo gawin 'yung krimen?"

Hinahabaan ko lang ang pasensya ko but all of his questions turns into one answer. He wants me to confess that I did the crime.

He leans closer na pawang ayaw iparinig sa ibang pulis sa station ang gusto niyang sabihin sa 'kin, "Alam mo kasi hijo ganito 'yon. Kapag ikaw ang nakita kasama ng bangkay, dapat nga automatic na kulong ka. Pasalamat ka nga sa 'min at binigyan ka pa namin ng tsansa para makapagsalita."

But they didn't in the first place. They decided na posasan ako nang makita sa unit ni Dain. Diretso na dapat ako sa rehas kung hindi ako nakiusap na bigyan ng statement but their questions force me to commit the crime I didn't know in the first place.

"Ganito na lang. Papanatilihin ka muna namin sa station pero kapag dumating na ang mga magulang mo galing ng Davao, alam mo naman siguro kung anong mangyayari? Menor de edad ka pa. Kilala mo siguro kung sino ang makukulong dahil sa ginawa mo."

Inusog niya sa akin ang record book sa ibabaw ng desk niya, "Pirma ka-"

"Sir, I don't think those questions are enough. Sa tagalog ho, hindi sapat ang mga tanong niyo at sagot ko para makasuhan ako pati na ang magulang ko." I looked into his eyes with a hint of respect.

He returned a stare, "O ano ang gusto mong palabasin ngayon?"

My gaze is still on him without deciding to give an answer.

I observed that his veins are starting to be visible, "Ano nga ang gusto mong palabasin? Na wala akong alam sa trabaho ko?"

"Hindi ko po sinabi 'yon Sir at sa tingin ko po, mas lamang ang gusto niyong palabasin sa nais kong palabasin."

"Aba't!"

Hinampas niya ang police desk but when his colleagues start to notice this, he changed his expression easily.

"Pumirma ka diyan sa log book. At tungkol sa suhestiyon mo, wala na tayong magagawa roon. Kahit magtanong pa ako, hindi pa rin mababago na ikaw ang huling nakitang kasama ng biktima. Ipagpaliwanag mo na lang sa korte ang magulang mo."