A little mistake

Hoofdstuk 10

Perspectief Ahleme
" Sabrina waar was je ik zocht?" Ik keek haar raar aan en stapte gewoon door. Waarom zou iemand me Sabrina noemen?Ik ben toch anders dan de rest dat zei iedereen altijd tegen me en het voelde ook zo. Dus waarom zou iemand denken dat ik Sabrina ben? Ik besloot om naar huis te gaan want het begon al laat te worden.

Thuis aangekomen riep ik " Henna" maar ik kreeg geen antwoord. Wat best raar is. In de woonkamer aangekomen zag ik me oma slapen. Maar ze sliep toch anders. Ik ging naar haar toe. Ik probeerde haar wakker te maken. Maar ik kreeg geen antwoord. Ik begon een beetje paniek te krijgen. Me oma is het enigste wat ik nog heb. ik kan haar niet verliezen. "HENNA WORDT WAKKER" riep ik maar ik kreeg maar geen antwoord. Gelukkig hebben we een klein Nokia baksteen telefoon. Ik heb daar heel lang voor moeten sparen. Ik belde snel huilend de ambulance op. "aidez-moi, ma grand-mère ne se réveille pas!" ( help me, mijn oma wordt niet wakker)Zei ik net verstaanbaar. Ik kon bijna niet praten. Me tranen bleven maar komen. Ik kreeg flashbacks van me ouders. De Dag dat de politie voor ons deur stond en vertelde dat me ouders er niet meer zijn. Ik besefte ineens dat ik de ambulance nog aan de lijn had. Ik zei ze ons adres. Ik hoop dat ze snel komen. Ik ging naar me oma en begon nog harder te huilen. Ik pakte haar hand en gaf haar daar een kus op. Na jaren kwam de ambulance eindelijk. Gelukkig mocht ik mee met ze. Het was de eerste keer dat ik in een ambulance zat. En ik raad het niemand aan om hier in te zitten. In het ziekenhuis aangekomen moest ik in de gang wachten. Ik was nog altijd aan het huilen. Ik was al een tijdje aan het wachten maar ik wist nog altijd niet wat er aan de hand was. Ik werd alleen maar banger elke seconden. Wat als me oma sterft?