A little mistake

Hoofdstuk 3

Perspectief Ahleme
Ik word wakker door de zonlicht. Vandaag moet ik vroeg gaan werken. Eerst ontbijt maken voor mijn lieve oma. Daarna ben ik nog snel onze dieren eten gaan geven we hebben: koeien,kippen en schapen. Ik dee snel me broek aan die te klein was maar ik heb maar 2 broeken dus ik moet ermee leven. Op me werk aangekomen riep me baas me "Ahleme je moet vandaag kamer B121 en B122 goed schoonmaken er komen belangrijke mensen""Oke baas" wie zal er komen? Normaal vraagt hij mij nooit om kamers schoon te maken van belangrijke mensen. Ik ging de kamer binnen en wow wat een mooie kamer. Ik ging op het bed liggen "wauw wat een zachte bed" ik droom al heel me leven om in zoon kamer te slapen. Het is tijd om te beginnen dacht ik. Ik pakte me schoonmaakspullen en begon alles proper te maken. Na een lange dag te werken ging ik naar beneden om naar huis te gaan."Kamer B121 en B122" hoorde ik de derecteur zeggen. Net wanneer ik wou kijken wie die "belangrijke" mensen zijn riep een collega me " Ahleme hoe gaat het" vroeg Meryem me "Goed met jou" "goed" Meryem is een 1 van de enige die me mag misschien omdat ze ook Marokkaans is ( #marokkaans ) " Er komen vandaag hele erge belangerijke mensen ik heb van iedereen gehoord dat de dochters heel erg arrogant zijn, ze zijn ook Marokkaans" " oh boeit me eigenlijk niet echt" maar toch wou ik diep van binnen weten wie ze zijn. Toen ik me omdraaide zag ik ze niet meer. Eindelijk mag ik naar huis. Het begon heel hard te regenen. En opdat moment moest me fiets kapot gaan "fuck moet het nu gebeuren" dan maar tevoet gaan dacht ik. Soms denk ik waarom ben ik niet rijk dan maak ik zoon dingen niet mee. Ik begon ineens heel hard te huilen. Ik kon het niet meer aan. Altijd het "perfect" meisje spelen. Ik ben nog nooit net als andere meisjes gaan shoppen. soms ga ik stiekem naar de Eiffeltoren. Daar word ik echt gelukkig. Waarom zijn mijn ouders er niet meer? Wanneer mag ik dingen doet net als Andere meisjes? Ik kon het even niet meer. Ik was even niet meer de meisje met een glimlach. Wees dankbaar met wat jullie hebben. Want sommige mensen hebben niks. Thuis aangekomen deed ik me pyjama aan. Ik had het heel erg koud. Ik had maar een dun pyjama. "AHLEME AJI 3EKLI MAKLA" ( ahleme kom eten maken). "Waga henna" (oké oma). Nadat ik eten heb gemaakt ging ik in me bed liggen. Ik pakte de ketting die ik na mijn geboorte heb gekregen. Op me ketting staat de letter S.Dit is de enigste wat ik nog heb van mijn ouders. Mijn ouders zijn een paar jaar geleden gestorven. "Ik was 13 jaar. Ik wachtte op me ouders ze waren gaan werken. Ik had een slecht gevoel. Het begon donker te worden. Me ouders waren nog altijd niet terug. Ik hoorde de Bel " MAMAA!" Ik deed de deur open en ik zag de politie. "Hallo kan ik jullie helpen?" "Sorry voor het slecht Nieuws maar je ouders zijn aangereden ze hebben het niet gehaald" en weg gingen ze.Ik denk er elke avond eraan. Dagen heb ik gehuild maar ze kwamen maar niet terug. Me oma ging kapot. Elke dag zag ik hoe haar gezondheid alleen maar slechter werd. Ik dee mijn ketting onder mijn kussen en ik viel in slaap.