A little mistake

Hoofdstuk 5

Perspectief ahleme
De volgende morgen werd ik wakker met een raar gevoel. Ik stond op om ontbijt te maken. Me lieve omaatje was nog aan het slapen. Meskiena ze is sinds de dood van me ouders heel erg ziek. Ik kan me geen dag Herinneren dat ze niet huilt. " ik heb echt honger" zei ik luidop. Ik wou een ontbijt maken maar ik zag dat de koelkast bijna leeg was. Me buik begon te knorren maar ik kan niet eten of anders heeft me oma geen eten. Dan maar naar werk zonder eten. De zon schijnt heerlijk. Ik wil ook als andere meiden op het strand liggen. Me fiets was nog altijd kapot dus ik moest te voet gaan.

Op me werk aangekomen ging ik me gelijk omkleden. Ik pakte me schoonmaak spullen en daar begon ik weer te werken. Ik ging naar de keuken en daar begon ik te dweilen. "Daar is onze Marokkaanse boerin. Sinds wanneer draag jij mooie kleding en heb je de duurste telefoon?" Zei Luna gemeen. Maar ik heb geen mooie kleding en al helemaal geen dure telefoon had ik het maar. " ik denk dat je iemand anders bedoelt" en ik liet haar verbaasd achter. Ik snap het niet iedereen weet dat ik arm ben maar toch zegt ze dat ze me heeft gezien met mooie kleding en een dure telefoon. Het had me echt geraakt ik moest me tranen bedwingen.

Ik was eindelijk klaar met werken. Ik liep langs de balie tot Meryem achter de balie me riep " Ahleme schat zou je alsjeblieft dit eten berengen naar kamer B122?" "Oke" kamer b122 is de kamer die ik moest schoonmaken waar de belangrijke mensen zitten. Ik was heel erg benieuwd wie zullen zij zijn? Ik kwam aan bij kamer b122 net voor ik wou kloppen kwam Emelie " ga maar naar huis ik ga het wel doen"
"Nee is niet erg" " jawel ga maar naar huis rust maar uit" ik wou heel graag de belangrijke mensen zien maar Emelie doet te koppig. Ik
Ga dan toch haar huis.