Dağ başında sessizce oturuyorduk. Çünkü aramizdan birisinin gitmesinden, ölmesinden korkuyorduk. Çünkü biz, hepimiz birbirimizi çok ama çok seviyorduk! Eğer içimizden birisine bir şey olursa çok üzülürdüm, herkez gibi. Babam da arkadaşlarım da buradaydı. Artık bütün umudumu kesmiştim... Taki o araba gelene kadar!
Dağ başında ki evin kapısından bir ışık vuruyordu. Ama sesi yoktu. Palyaçoda bizim ellerimizi kollarımızı bağlamış, tek kelime etmemize izin vermeden sosyal medyada takılıyordu. Kapıya arkası dönük olduğu için arabanın fosforlu rengini göremedi. Anlamıştım! Bu bir polis arabasıydı! Çok mutlu olmuştum polisler kapıyı sert bir şekilde hızla kırıp içeri girmişlerdi. 𑁍︎𝑠𝑎𝑛𝑖𝑟𝑖𝑚 𝑏𝑢𝑏𝑠𝑒𝑓𝑒𝑟 𝑘𝑢𝑟𝑡𝑢𝑙𝑎𝑐𝑎𝑔𝑖𝑧𑁍︎diye sevinerek, içimden konuşarak kendimi avutuyordum... Kırınca otomatik olarak palyaço polisleri gördü ve Mert i rehin aldı! Hepimiz Mert i çok seviyorduk. Ona birşey olursa yaşayamazdık! Ben sadece bir kaç haftadır burada olabilirim ama burası artık resmen benim yuvam olmuştu! Palyaçonun elinde silah ile birlikte mertin kafasına tutarak hani filmlerdeki gibi ;
- YᗩKᒪᗩՏᗰᗩYIᑎ ՏIKᗩᖇIᗰ!
Diye tehditler savuruyordu. Birşey yapmamız gerekiyordu! Depodaki gibi birbirimizin gizlice ellerini açtık. Biraz zor olsada bunu başarmıştık. Palyaçonun gözleri dikkatle polislere bakarken bende gizlice arkadaki vazoyu almaya gidiyordum. Ki ayağım masaya takılarak ses çıkmasına kadar! Palyaço direk buraya döndü! ben o bana yaklaşmasına izin vermeden vazoyu hemen elime alıp palyaçoya fırlattım! Ama maalesef işler istediğim gibi olmadı! Vazo palyaçoya değil Mert in kafasına isabet etmişti! Kendimden çok korkmuştum. Kendimden utanmaya başladım. O kadar kendimi suçlu hisseddim ki. Palyaço bize bakarken polislerde bir yandan yaklaşarak palyaçoyu tuttuğu gibi arabaya bindirdiler. Bir kac polis bizim yanımızdaydı. Bir tanesin bizim eli hala bağlı olanların ellerini açıyordu. Bir taneside ambulansı arıyordu. Hatırladıkça kendime kızıyorum. Eğer benim yüzümden Mert' e bir şey olursa. Kendimi asla affedemezdim! Ambulans gelmişti Mert'i de alıp hastaneye gittiler. Biz gidemedik çünkü polisler bizi ifade vermeye getirdiler. Ne var ne yoksa hiç korkmadan Herşeyi anlatmıştım. Çünkü ben korkak bir kız değildim. Eğer korkak olsaydım bütün bunları yapmak yerine direk ordaki arkadaşlarımın beni ordan çıkarmasını ister kendimi kurtarırdım. İfademiz alınmıştı palyaçonun duruşma zamanı verilmişti. yavaş yavaş o gün geliyordu. Aklım bir yandan da Mert'deydi
ᵈᵘʳᵘˢᵐᵃ ᵗᵃʳⁱʰⁱ:13 ʰᵃᶻⁱʳᵃⁿ 11:20 TIK
TᗩK
TIK
TᗩK
İŞTE O GÜN GELDİ!
