07.09.2017 Perşembe
"Bugün biraz daha yorgun hissediyorum. Her gün biraz daha halsizleşiyorum ama yine de ısrar edip izin aldım. Şuan hala hayatta isem sebebi olan şeye gitmeme izin veriyorlar...
Yavaş yavaş yürüyerek parka vardım. Benden önce çıktığını görmüştüm. Bende hemen izin alıp peşinden çıkmıştım. Ama benim aksine sen daha hızlı yürüyordun...
Yavaşça oturdum banka derin bir nefes alıp verdim...
Günden günde zayıflayan bedenim, solan yüzüm, artan yorgunluğum...
Hepsi seni görünce geçiyordu. Yüzünü izlemek bana huzur ve mutluluk veriyordu...
Kimsem yokken herkesim olmuştun...
Dedim ya daha da yoruluyorum diye...
Daha fazla duramadım bu defa senden önce kalktım banktan. Sanki kafanı yan çevirdiğini görmüş gibi oldum. Ya da bana öyle geldi. Bir an kalktığımı hissedip bana baktığını düşünmek yorgunluğumdandır diye düşündüm...
Yavaş yavaş yürüyüp uzaklaştım ordan...
Yatağıma yatarken baş ucumunda duran resmine baktım. Senden habersizce çekmiştim. Görsen kim bilir ne kadar kızardın. Belki de umursamazdın. Ama o resim orda durdukça bana yaşa diyordu...
Yaşamam için ordaydı..."
