25.11.2017
Doktorlar konuşurken duydum...
Çok üzgünüm. Umarım durumu daha da kötüye gitmez. Kardeşin çok güçlü Yuta. Aynı sen gibi.
Onun için yoğun bakımın önünde beklerken görmüştüm ilk seni. Ne kadar da yorgundun. Ama sadece gözlerin öyle duruyordu. Yansıtmıyordun ama anlıyordum. Hissediyordum yorgunluğunu...
Sağlam bir şekilde ayakta durmuş doktorların kardeşine müdahale edişini izliyordun. Keşke elimden bir şey gelebilse demiştim o gün...
Bugün doktorlar beni kontrol ederken kendi aralarında konuşuyorlardı demiştim ya...
İyi değilmişim artık. Doktorlar artık yapabilecekleri bir şey olmadıklarını söylediler. Ama kız kardeşin ile uyumlu olduğumuzu eğer onun durumu kötüye giderse ve ölürse bana onun böbreklerinden birini nakil edeceklerinden bahsediyorlardı...
Hayat ne kadar acımasız değil mi? İşte o an bu olursa senin ne kadar üzüleceğini düşündüm. Bir an bile olsun yaşamak için bir başkasının ölmesi düşüncesi aklıma gelmemişti. Ama o an dedin işte bu. Madem İkimizinde birbirimize ihtiyacımız var seçim yapmalıyım.
Doktorlar dediğime çok şaşırdılar. Bana senin kız kardeşinin böbreğini nakil etmeyi düşünen doktorlar şok olmuştu. O daha çok küçüktü bende kimsesizdim.
Şu hayatta senin kardeşine bakarken gülümsediğin gibi kimse gülmememişti bana. Ailem yoktu. Sahip çıkanım yoktu. Kardeşine güzel bakan sen benim sana daha güzel bakmamı sağladın. Gülümsemen bana değildi...
Ama hayata tutunma sebebim oldu...
İşte bu yüzden o kararı verdim. Doktorlar başta ısrarla tam tersi olmasını istese de yeteri kadar bu hayatta yanlızlık ve acı çekip, yaşadığıma karar verdim. Umarım bu kararım kardeşine hayat verir Yuta.
Hep öyle gülümse olur mu? Seni senin beni sevebilme ihtimalinden daha çok seviyorum. Bir o kadar imkansız ama bir o kadar güzel. Kalbi gibi gülüşü, yüzü, sesi güzel adam kardeşine umarım hayat olurum...
