satırların mezarlığı

rüyanın ötesi

geçmişe dönüyorum.
bir balkonda buluyorum kendimi, sigaram elimde ve saçlarım kısacık yine.
"neden?" diye soruyorum kendime. "neden hep başarısız olmak zorundasın? sen neden her zaman kendi karanlığında boğulmak zorundasın?"
çok karanlıkmış, duvarların dibine çöküp ağlamışım sürekli.
yalnızmışım, tüm dünya karşımdaymış hatta.
çok küçükmüşüm.
sonra o balkonda bir gölge görüyorum, yavaşça tam karşıma geçip orada dikiliyor.
ben o gölgeyi çok iyi tanıyorum.
"kalk!" diyor bana.
"bu duvarın dibinde tek başına olmak zorunda değilsin." diyor.
sonra tekrar geleceğe dönüyorum.
çalışma masamdayım, yarattığım harabeden tiksiniyorum.
beni karanlıktan çıkaran kişiyi kendi ellerimle ben karanlığa itiyorum.
ben geçmişe dönemezmişim.
fakat gelecek de beni hak etmezmiş.
ben tüm zamanımı bu harabede geçirmeye mecbur bırakılmışım.