~Mrs Snape~ Askıya Alındı

~1~

Önümdeki büyük ve oldukça etkileyici Hogwarts Expressine baktım. Çok fazla kırmızıydı. Sanki Gryffindor için özel üretilmişti. Evet Gryffindor'dan nefret etmesemde bazı Gryffindor öğrencilerinden nefret ederdim. Kendilerini bizim gibi diğer binaların öğrencilerinden üstün görürlerdi. Üstünde 'Peron 9 ¾ King's Cross Hogwarts Ekspres'i' yazıyordu. Büyüleyiciydi. Derin bir nefes aldım ve trene ilk adımımı attım. Sebepsiz yere kendimi bi garip hissetim. Burada, bu vagonda olmak çok değişik bir histi. Yüzüme etkileyici bir gülümseme takınıp boş kompartman aramaya koyuldum.

İlk sıralardaki kompartmanlar doğal olarak doluydu o yüzden hiç tek tek girme zahmetine girmeyip en arkaya doğru yürümeye başladım. Arada bir bazı kompartmanların içine baktığım olmuştu ama sadece meraktan. Herkes kopartman arkadaşları ile güle oynaya tanışıp gülüşüyorlardı.En arkadaki vagonun en arkasındaki kompartmana girdim. Biraz kirliydi ama olsundu.

El bavulumu koltuğun üst kısmındaki bölmeye koyup cama yakın olan koltuğa oturmadan önce elimle oturacağım yerin tozunu silkeleyip öyle oturdum ve bulunduğum kompartmanı incelemeye başladım. Çok fazla tozluydu. Camdan içeriye vuran güneş ışıkları sebebiyle kompartmanda dolaşan toz tanelerini rahatlıkla görebiliyordum. Ama bu mutlu günümü birkaç toz tanesi mahvedemezdi o yüzden oturduğum yerde birazcık yayıldım.

Camdan dışarıyı seyretmeye başladım. Çocuklarını uğurlayan aileler çocuklarına el sallıyorlardı. Hatta bazıları ağlıyordu. Sol gözümden bir damla yaş aktı. Duygulanmıştım. Hiç onlar gibi bir ailem olmamıştı bu hayatımda. Babam bir profesördü. Hogwarts'ta KSKS Profesörü olmak isterken İksir Profesörü olan, Slytherin hariç çoğu öğrencilerin kabuslarındaki ana karakter Severus Snape. Evet biraz korkunç olabilir ama onunla yaşadıkça ona katlanabiliyorsunuz inanın bana. Karşınızda tecrübe konuşuyor. Okul mektubum gelmeden önce bile bana Hogwarts'dan getirttiği kitaplardan ders vermeye başlamıştı. Evet, diğer 1. sınıf öğrencilerinden çok fazla büyü biliyordum ama hala durmak bilmeden çalışıyordum. Annemi hiç görmemiştim. Babamın dediğine göre beni doğurduktan sonra ölmüştü. Bir fotoğrafı bile yoktu özlem giderebileceğim. Hep babam ve Narcissa Teyzem ile birlikteydim. Hah bir de Bella Teyzem var. Ayıp olmasın ama kendisi epey bi çatlaktır. Bana çoğu laneti o öğretmişti. Hatta bir keresinde bir sokak köpeğini bana Avada Kedavra lanetiyle öldürtmüştü! O kadar çatlak yani.

"Acaba oturabilir miyim?" Düşüncelerimden ayıran sesin sahibine döndüm. Kızıl saçlı ve çilli ve oldukça şirin bir tipti. Bana göre zaten 11 yaşındaki çoğu erkekler-biri hariç- şirindi ama boşverin siz. Üstündeki cüppe ise 2. eldi. Onun kim olduğunu biliyordum. Bir Weasley'di. Babam trene binmeden önce Weasley'lerden ve mugglelardan uzak durmamı söylemişti. Ona evet demek ile hayır demek arasında kalmıştım. Ya babamın dediği gibi onu reddetip babamın gözümde cici bir kız olmak, yada onu davet edip babamla rekabete girecektim. Babamın yaptıklarından sonra ona itaat edeceğimi sanıyorsa yanılıyordu. O yüzden ben sonuncusunu seçtim.

"Elbette geç otur." Diyip karşımdaki koltuğu gösterdim. Gülümseyip elindeki eski bavulu koltuğun üst kısmına zor da olsa koyup koltuğa yayıldı.

"Bir Weasley olmalısın." dedim bir konu açmak ümidiyle. Şaşırarak bana döndü.

"Nereden anladın?" Diye sordu bana bir Ölüm Yiyenmişim gibi bakarak.

Omuz silkip," Hiç, sadece bir tahminde bulundum." dedim. Kafasını salladı. Tombul elini bana uzatarak,"Ben Ron Weasley. Senin adın ne?" Diye sordu.

Gülümseyerek uzattığı elini tutup "Leah, Leah Elizabeth Snape. Sakın bana Elizabeth demeye kalkışma kuralları es geçip sana senin daha önce hiç duymadığın lanetleri uygularım." diye şakasına onu tehdit ettim. Gözleri, soyadımı duyunca bir de üstüne üstlük lanet kelimesini duyunca gözleri korkuyla bir pinpon topu misali bana baktı.