Rhea

▼10.bölüm ▼/Orman Koruyucuları Ve Amozonlar/

Müzikle dinlemenizi tavsiye ederim🙏🏻
Ve eğer nasıl devam etmesi gerektiğini veya fikirlerinizi lütfen yorumlayın🧚🏻‍♀️🧙🏻‍♀️🧝🏽‍♂️🧝🏻‍♀️🧞‍♂️🧞‍♀️🧜🏼‍♀️👑🔥

Koşuyordum.
Hiç durmadan.
Canımın acısını.
Hayatımın acısını.
Önemsemeden.
Koşuyordum.
Başarmam gereken şeyler için.
Kurtarmam gereken dostlarım için.
3 ay boyunca bana yuvasını açan herkes için..

Koşuyordum .
Akhyls'ı yenmem gerekiyor.
Bir aileyi yok ettiği için değil.
Milyonlarca aileyi yok ettiği için.
En çok ben biliyordum ailenin eksikliğinin ne demek olduğunu.
Acısını.
Yokluğunu.
Koşuyordum.
Milyonlarca kalp için.
Nefes.
Göz yaşı.
Hestia'nın gözünde görmüştüm
Yanan insanları.
Evleri.
Ağlayan çocukları.
Buna izin veremezdim.
Arkamı dönüp gidemezdim.
Vazgeçemezdim.

Umut.
Benim hayatımda eksik olan tek şey idi.
Ama birden umutun ta kendisi oldum...

Korkmayacaktım.

Ben Rhea,
Kendime bir söz veriyorum;
Sonu ölüm bile olsa bu masalı ben bitiriceğim.

Ormanın derinliklerine hava kararmıştı.
Soğuktu ne kadar ilerlemiştim?

Ağlarken önümü göremiyordum .
Ağaçlar kollarımı çiziyordu.

Ama duramıyordum..
Duramıyordum.
Aklımda ki düşünceler buna izin vermiyordu.

Bir ağaca tutundum.
Ağlamaya başladım.
Tüm bu olanlar..
Kabulenmiş miydim?
3 ayda,
Benim evim neresiydi?
Özlemek için bir evinin olması gerekmez mi?

Ağacın dibine çöktüm.
Deli gibi ağlıyordum.
Ağladığım içinde kendimden nefret ediyordum.

Göz yaşlarımı silerken sinirlendim
"Lanet olsun! Ağlamak istemiyorum.."
Ayağımı yere vurdum.
"....yeter!."
"YETER..!"
Kanlı ellerim..
Kafamı ağaca yasladım.

Gözlerimi açtığımda yeni yeni fark ediyordum nerede olduğumu
Ağaçlar sıktı.
Koyuydu her yer, yaslandığım ağacın boyu uzundu.
Ama gökyüzü gözükmüyordu.
Hıçkırıklarımı tuttum.
Ormanı dinledim.
Bir şeyler anlatıyordu.
Sanki fısıldaşıyorlardı rüzgarlarla.
Bir belgeselde öğrenmiştim.
Ormanda ki bütün ağaçlar kökleriyle bir birine bağlıymış.
Bir yangın olduğunda bir birine yaşamak için destek verirlermiş..
Her biri..

"Peki..bu ihtişamlı mükemmel diyarda niye olmadı..neden 7 diyar bir birine destek çıkmadı.."

Kendi kendime sormuştum bu soruyu..

"Aslında bakarsan...kral ve kraliçenin ölümünden  sonra tüm sihirli veya sihirsiz canlılar birbirini suçladı...prensesler için.."

Ses arkamdan gelmişti. Arkamı döndüm.
Etrafıma bakındım kimse yoktu.
Yerden bir taş aldım.

"Kimsin!"
Bana zarar verebilecek bir canlı mı?
Eğer zarar verseydi ağlamamın bitmesini mi beklerdi?

"Ağlarken yaslandığın ağaç leydim.."

Yaslandığım  ağaça döndüm.
Aynı..aynı ağaçtı.