"Gözlerimde canlandı bir an o güzel yüzü... Perde aralık kalmıştı ışık vuruyordu 2. kattaki odamdan içeri... Onu canlandırdım gözümde... Sanki yanımdaymış gibi... Sanki gelip beni öpecekmiş gibi... Sanki beni kaçırıp çok uzaklara götürecekmiş gibi... Sanki, sanki, sanki bu dünyada sadece ikimiz yaşıyormuşuz gibiydi..." ~Gecelerin Melodisi~Defne Davarcı~
Sabaha kadar onu düşündüm. Sabaha kadar... Uyuyamadım bir türlü. Uyuduysam 1 saat en fazla... Kitap okudum. (yukarıda bir bölümünden bahsedilen kitap). Film izledim.(Alacakaranlık: Şafak Vakti). İnstagram'ıma Çınar'ın dün gece bana yazdığı sözleri paylaştım. Wattpad'e yeni bölümler ekledim. Kitap yazarken hiç durmadan yazıyordum, çünkü, o, bana ilham vermişti.
Sabah uyandım ve günlük sabah rutinimi tamamladım. Üstüme üzerinde siyah renkli SMİLE ALL DAY yazısı yazan yeşil tişörtümü, altıma düz siyah kotumu giydim. Aşağıya inip bir iki şey yedikten sonra dişlerimi fırçalayıp annemlere görüşürüz dedikten sonra beyaz ayakkabım ve siyah kot ceketimi geçirip dışarı çıktım.
Beni bir sürpriz karşıladı. Siyah Scooter Motoruyla Çınar beni almaya gelmişti. Onunla gitmeyi gerçekten istiyordum, evet, ama motorla olmazdı.
" Bu korkunu yeneceksin Arya. Dün herşeyi öğrendim. Sen yukarıda uyurken ailenle biraz vakit geçirdim. Beni sevmiş gibiydiler. Biraz sohbet ettik. Onlara dünkü durumu anlattım. Onlar da bana senin motor fobinden bahsetti."dediğinde kısa süreli şok geçirdim. Sonra:
" Sanırım... Ablan... Yani... Sana bunu hatırlatıp seni üzmek istemiyorum..."
"Hayır, üzülmem... sadece sen bana neler öğrendiğini anlat..."
"Tamam... Ablan sevgilisiyle bir yemeğe çıkmış... Kısa süreli bir randevu. Sonra sevgilisi onu eve bırakacakmış, motorla... Sonra, pislik, manyak, aşağılık herifin birisi-"derken sözünü kestim.
"Tamam, ne bildiğini biliyorum... Anladım. Evet, annemler yine çenelerinde birşey tutamamış..."
"Onlar hakkında böyle söylememelisin, ailenin kıymetini bil."
"Evet, biliyorum, tamam... Ama ablamın geçirdiği kazayı sadece ben ve ailemin bilmesi gerekiyordu. Ablam yanımızda olmayabilir, ama sevgilisi yaşıyor sonuçta... Ve ablam ölmeden önce sevgilisine 'bu olayı sen, annem, babam ve Arya'dan başka kimse bilmesin' diye tembihlemiş.
"Ne olursa olsun ailenin kıymetini, değerini bil... Ben-" derken sözünü kestim:
"Bana ders verme, aileme nasıl davranacağımı senden öğrenecek değilim!" dedikten sonra ne kadar sert konuştuğumu fark ettim.
" Tamam, sakin ol! Sadece, benim ailem olmadığı için onlar varken onlara gereken saygıyı değeri göstermedim. Ve pişman oldum sonra da... Senin iyiliğin için sana söylüyorum bunları. Pişman olma diye. Ama ben alacağım cevabı aldım sanırım. Görüşürüz..." dedi. Hayır Arya hayır n'aptınnn
" ÇINAR!!!! Dur gitme beni yanlış anladın!"
"Dedim ya, ben alacağım cevabı aldım ve doğru aldım... Bensiz hayatında başarılar..."
dedi ve gitti. Sadece bunu söyledi ve gitti. Son cümlesiyle beni orada bırakıp gitti. Artık onsuz yaşayacaktım. Kim bilir belki yanlız yanlız yaşamayacaktım. Hala benimle aynı okuldaydı. Hala aynı sınıftaydık. Hala benimle aynı sıradaydı. Hala ayrılmamıştık. Belki de hala beni seviyordu.
Okula doğru yürümeye başladım. Tek başıma... Oysaki, Çınar ile gitme şansım vardı... Bir kaç dakika daha yürüdükten sonra okula vardım. Sınıfa doğru çıkarken dolabımdan ilk dersin kitaplarını ve kahve fincanımı aldım.Sınıfa girdim ve hocayı ayrıca Çınar'ı bekledim...
