Het leven van Floor

Hoofdstuk 1

Het is vrijdag avond 13 november. Floor zit alleen thuis tv te kijken. Opeens gaat de telefoon. ze neemt op. Het is de politie. Haar ouder zijn betrokken in een verkeersongeval. Er komt binnen een paar minuten een politie naar haar thuis om alles uit te leggen. Floor legt op en zet haar terug in de zetel. Een paar minuten later gaat de bel. Floor gaat open doen. Het is de politie en iemand van slachtofferhulp. Ze laat hen binnen en ze zetten hun aan de tafel. 

De politie: 'Ik heb jammer genoeg slecht nieuws. Je ouders zijn omgekomen in het ongeval. Ze zijn met hun auto aan hoge snelheid over de vangrail gevlogen en zijn dan tegen een boom terecht gekomen. Toen we op de plaats aankwamen waren ze beide al overleden. Mijn enige deelneming.' 
Floor is te aangedaan van het nieuws dat ze niks antwoord en begint te wenen.
Slachtofferhulp: 'Ik ben hier voor jou om je te helpen door deze moeilijke periode als je dat wilt. Ik heb ook vernomen dat je nog een zus hebt. Maar zij zit blijkbaar op kot. Collega's zijn ook nu naar haar thuis om haar het nieuws te melden. Hier heb je mijn kaartje. Als je nood hebt aan een babbel of aan begeleiding kan je ons zeker contacteren op dit nummer. Wij gaan je nu laten. We vinden de weg naar buiten zelf wel.'

De politie agent en de mevrouw van slachtofferhulp vertrekken en Floor blijft alleen achter aan de tafel wenend. Na het nieuws te laten bezinken gaat Floor terug in de zetel zitten en belt met haar zus. Haar zus neemt niet op dus stuurt ze haar een berichtje. Tegen 11 uur gaat ze slapen.

De volgende ochtend staat Floor vroeg op. Ze geeft geen oog dicht gedaan vannacht. Als ze beneden komt merkt ze dat haar katten weg zijn. Op de tafel ligt er een briefje. 

'Dag zus, ik neem de katten mee naar mijn kot en wil niks meer met jou te maken hebben. Het is allemaal jouw schuld dat mama en papa dood zijn. Jij moest die stomme paal voor de katten hebben waardoor mama en papa helemaal naar Nederland moesten rijden. Ik heb dat ook gemeld aan de rest van de familie en die willen ook geen contact meer met jou alleen meme kan het niet over haar hart krijgen om je in de steek te laten. Maar zij is ook de enigste. Ik hoop dat ik je nooit meer moet zien.'

Het hele weekend slaapt Floor slecht en zit ze hele dagen naar tv te kijken om niet te moeten denken aan het ongeval en aan het briefje van haar zus. Maandag moet ze weer naar school. Ze weet nog niet of ze wel zou gaan of dat ze niet beter thuis blijft. Zondag avond kruipt ze wel op tijd in haar bed. Zodat ze niet moe naar school zou moeten.

Het is maandag ochtend 7:00. De wekker gaat en Floor staat op. Ze maakt haar klaar om naar school te gaan. Het heeft geen zin om thuis te blijven zitten. Ze eet niets en kleed haar rap aan. Als ze klaar is neemt ze de fiets en vertrekt ze naar school. Op school aangekomen zet haar neer op een bankje en wacht ze tot de bel gaat. Als de bel gaat zet ze haar echt en gaat ze naar haar klas. In de klas zet ze haar aan haar bank en probeert ze op te letten maar dat lukt haar niet goed. Ze moet constant denken aan wat haar zus had geschreven op het briefje. Was het haar schuld dat haar ouders nu dood zijn? Moest de die specifieke paal echt hebben? Had zij mee betrokken moeten zijn in het ongeval en ook dood zijn zoals haar ouders? Van de les volgen komt niet veel in huis. Als de bel voor de speeltijd gaat loop Floor direct naar de wc. Ze kan het niet meer aan. Ze neemt een mes uit haar boekentas en snijdt haar polsen over. Omdat ze haar deur niet op slot heeft gedaan komt er een meisje binnen en ziet haar liggen bloeden op de grond. De bel is ondertussen al gegaan dus is er niemand anders meer in de wc. Het meisje loopt naar buiten en even later komt ze terug met iemand van het onthaal. De mevrouw tilt Floor van de grond en ondersteunt haar tot ze bij de ziekenboeg zijn. Daar proberen ze de wonden te verzorgen. Maar de wonden zijn te diep en stoppen niet met bloeden. Ze bellen naar de ambulance en binnen een paar minuten staan ze al op school. Ze laden Floor in en nemen haar mee naar het ziekenhuis. Daar verzorgen ze haar wonden en wordt ze in een kamer gereden. Een paar minuten na dat ze verzorgd is komt er iemand binnen. Het is een psycholoog die met haar wilt praten. 

Psycholoog: 'Hallo ik ben Maura en ik ben de kinderpsycholoog. Kan je mij jouw naam vertellen?'
Wat de psycholoog ook probeert. Floor geeft geen antwoord op haar vragen. Ze ligt alleen maar te staren naar het plafond. Na een tijd geeft de psycholoog het op en gaat ze naar buiten. Nu ligt Floor alleen in de kamer. Floor ziet de kans om weg te lopen uit het ziekenhuis. Ze wil er niet langer meer blijven. De stapt de kamer uit zet haar kap op en glipt zo weg uit het ziekenhuis. Buiten neemt ze de bus naar huis. Thuis legt ze haar neer op haar bed en kijkt naar de windels rond haar armen. Ze doet de windel los en kijkt naar de wonden. Ze is er zeer bewust van wat er zou gebeurt zou zijn moest dat meisje haar niet gevonden hebben. Ze weet ook dat ze in het ziekenhuis het door gaan hebben dat ze weg is. Jammer genoeg weten ze waar ze woont. Dat houd haar niet tegen om nog een zelfmoord poging te ondergaan. Ze loopt naar beneden naar het medicijn kastje. Daar neemt ze een paar dozen pillen en een grote fles water. Ze gaat terug naar boven doet al de pillen uit de verpakking en slikt ze allemaal binnen. Na een tijdje verliest ze het bewust zijn. 

Een paar uur later wordt ze wakker in het ziekenhuis. De dokters hebben haar blijkbaar aangetroffen thuis en hebben haar meegenomen naar het ziekenhuis. Dit gaat zo een paar maanden verder. Na haar vijfde zelfmoord poging wordt ze opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Daar krijgt ze het voor elkaar om toch nog 15 zelfmoord pogingen te onder gaan.