Son Bekçi I Büyü Bekçileri - 1

Giriş

Son Bekçi benim için karantinanın en güzel yanlarından biriydi. Ben yazarken çok yoruldum ama özellikle sonlarına doğru inanılmaz eğlendim.
Umarım siz de okurken keyif alırsınız.
İyi okumalar.
-
Giriş

Marmares'in en kalabalık sokağında küçük bir çocuk ağlıyordu.

Sesi kimsenin duyamayacağı kadar kısıktı. Ama onu kimse duymasa da o dizlerini kendine çekip annesiyle babasına seslenmeye devam etti.Önünden onlarca insan gelip geçti. Ama kimse anne babasını bulamadı. Zaten kimse de bulamazdı. 

Sonra birbirinden farksız onca insanın arasından uzun, pelerinli bir adam belirdi. Çocuğun
kehribar rengi gözleri adamın başlığın altına gizlenmiş yüzüne baktı.

Ağlaması aynı anda kesildi.

Pelerinli adam onu kucağına alıp başını omzuna yasladı. "Seni Kalem'e götüreceğim."
Çocuğun gözleri kapalıydı ama yüzünde hoşnut bir ifade belirdi. Sanki az önceki korkusu yok olmuştu. 

Adam insanların arasında uzun adımlarla yürüdü. İnsanlar dönüp ona baktı ama kimse onun kim olduğunu çıkaramadı. Sonunda kalabalık azalıp yerini sakin bir sokağa bıraktığında adam durdu ve çocuğun yüzüne baktı. 

"Uçmak ister misin?"

Çocuğun gözleri korkuyla açıldı. Pelerinli adam cevabını almıştı. Çocuk gözleri gökyüzünde, küçük elleriyle kurtarıcısına sarılırken adam onu şehirdeki en uzun binaya aynı uzun adımlarla götürdü.

Çocuğu taş kapının önüne bıraktıktan sonra yavaşça başını okşadı.
"Güçlü ol. Biz hep seninle olacağız." 

Çocuk ağlamaktan şişmiş gözlerini ovalarken pelerinli adam geldiği merdivenlerden geri döndü.
Ağaçların arasında ilerlerken ona siyah kıyafetli bir adam katıldı. İkisi kol kola durup karşılarındaki binayı seyrettiler.

"Senden son bir şey daha istiyorum." Siyahlı adam cebinden bir yüzük çıkarıp pelerinliye uzattı. "Vakti geldiğinde bunu ona ver."

Pelerinli adam göz ucuyla yüzüğü inceledi. "Söz veriyorum." 

Siyahlı adam ona minnettar gözlerle bakıp arkasını döndü. Tam gidecekken pelerinli titrek bir sesle arkasından seslendi. "Sizi kurtarmak için yapabileceğim hiçbir şey yok mu?"
Adamın yüzünde hüzünlü bir gülümseme belirdi. 

"Bizim için artık çok geç. Ama..." Gözleri tekrardan uzun binaya döndü. "Onu korumak zorundasın. Çünkü geleceğimizi kurtarabilecek tek kişi o."