Όπως παλιά...

Η αρχή του τέλους

Κυριακή, 19 Μάη 2019, 16:53

Η ζωή είναι σκατά... 10 μέρες τώρα που έγινε αυτό, δεν είμαι καλά στα μυαλά μου. Πώς εγώ, τη πάτησα έτσι;
10 μέρες δεν έχω βγει από το σπίτι... Προφανώς και δεν έχω φάει. Δεν έχω κουράγιο για τίποτα. Δε γουστάρω να κάνω τίποτα...
Μέσα στην ησυχία, ακούω το κουδούνι. Ποιος να είναι αναρωτιέμαι. Με τα πολλά, βρίσκω τη θέληση να ανοίξω τη πόρτα και βλέπω τη Κωνσταντίνα, τη Κωννάρα όπως τη φωνάζω εγώ, με μία εξάδα μπύρες.
"Δε σε ρωτάω να μπω, μπαίνω από μόνη μου.", λέει και κάθεται στο καναπέ, αφού πρώτα πήγε και πήρε ποτήρια.
"Τι θες ρε Κωννάρα; Έγινε κάτι;", της λέω όπως ήμουν από τον ύπνο.
Κ: Ρε μαλάκα, 10 μέρες τώρα, ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα. Φοβηθήκαμε ολή η παρέα μην έπαθες κάτι...
" Δε μπορώ να δω κανέναν όπως είμαι τώρα.", της λέω, ανοίγοντας μια από τις μπύρες που μου έφερε η φίλη μου.
Κ: Ρε Στάυρο, εντάξει, χώρισες. Όλοι το έχουμε πάθει. Μη σε πάρει από κάτω...
Σ: Και από πού να με πάρει δηλαδή; Από πάνω;
Κ: Αστείος που είσαι...
Σ: Ρε το καταλαβαίνεις αυτό που έγινε; Χώρισα. Ποιος; Εγώ! Πέντε χρόνια σχέσης. Πέντε γαμημένα χρόνια σχέσης πήγαν στο διάολο... Και γιατί;
Γιατί η καριόλα η φίλη σου με φίλησε μπρόστα στη Φαίη.
Κ: Δε λέω... Έκανε μαλακία η Ηλέκτρα, αλλα και εσύ δεν απομακρύνθηκες.
Σ: Τώρα με δουλεύεις; Αφού με έπιασε στον ύπνο, τι να έκανα;
Κ: Ηρέμησε, γιατί γυαλίζει το μάτι σου.
Προσπαθώντας να ηρεμήσω, ανάβω ένα τσιγάρο, γιατί θα ήταν να κρίμα να ξεσπάσω στη Κωνσταντίνα.
"Ντάξει συγγνώμη, έχεις δίκιο. Τι φωνάζω σε εσένα;", της λέω, τραβώντας μια ακόμη τζούρα από το μόλις αναμμένο μου τσιγάρο και κάθομαι και πιω μια γουλιά απο τη μπύρα μου.
"Είπα και στο Χρήστο να έρθει.", μου είπε με αρκετά σοβαρο ύφος.
Βλέπετε, ο Χρήστος, εκτός από κολλητός μου, ήταν και το αγόρι της Ηλέκτρας, αλλά έτυχε και χώρισαν εδώ και ένα χρόνο περίπου, για "άγνωστους" για τη παρέα λόγους.

Εδώ, θα κάνουμε μία παύση στο "ωραίο" αυτό σκηνικό, γιατί πρέπει να μάθετε κάποια πράγματα γι'αυτό το ζευγάρι.