Όπως παλιά...

Μόνος στο σπίτι

Κυριακή, 12 Μάη 2019, 13:46

  Έφυγα από της Μίχας και πήγα στου Ντίνου να πάρω τα κλειδιά. Τον ρωτάω πως ήταν η μικρή. Μου λέει: "Θυμάσαι πως ήταν η Ηλέκτρα όταν χώρισε με το Χρήστο;". Του κουνάω το κεφάλι καταφατικά. "6 φορές χειρότερα", μου λέει με βλέμμα καθαρά στεναχωρημένο. Θλιμμένος, τον χαιρετάω και φεύγω.
  Φτάνω επιτέλους σπίτι... Τι επιτέλους δηλαδή, παπάρια... Είναι τώρα αυτό σπίτι χωρίς τη Φαίη; Δε παλεύεται η μοναξιά... Μου στέλνουν μήνυμα τα παιδιά να με ρωτήσουν τι κάνω... Τους αφήνω στο διαβάστηκε, κακώς, αλλά δε μπορώ να μιλήσω με άνθρωπο. Ευτυχώς δε με έχει πάρει κανείς από τους γονείς μου. Δεν ήθελα να με ακούσουν έτσι...
   Αααα, δε σας είπα. Έχουν περάσει δυο μέρες από το πάρτυ. Και όπως καταλάβατε, η καριόλα είχε αρχίσει να ξεσουρώνει... Για κακή της τύχη, θέλησε να μου ζητήσει συγγνώμη αλλά από κοντά...

Παρασκευή, 17 Μάη 2019, 17:48

  Άλλη μια μέρα μόνος... Μια βδομάδα τώρα δεν έχω μιλήσει με άνθρωπο... Η μόνη μου παρηγοριά ένα μπουκάλι ουίσκι και μία κούτα τσιγάρα Marlboro... Τρώω ίσα-ίσα για να μη με πειράζει το ποτό. Την ώρα που άνοιγα το έκτο πακέτο, χτυπάει το κουδούνι.
Μες στη βιασύνη, δεν είδα από το ματάκι ποιος ήταν. Ανοίγω...
Η: Να μπω;
Σ: Όχι!
Η: Εντάξει, όπως θες...
Σ: Η μύτη σου τι έπαθε και είναι μωβ σαν τη μελιτζάνα;
Η: Εεεε, έπεσα και χτύπησα...
Σ: Κρίμα, έλεγα μη σε έδειρε κανείς να του δώσω κανα φράγκο!
Η: Εεεε, ναι... Γιατί δε κλείνεις τη πόρτα αφού δε θες να μπω;
Σ: Έτσι... Δικιά μου είναι, τη θέλω ανοιχτή.
Η: ΟΚ... Προφανώς είσαι ακόμα νευριασμένος...
  Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, την αρπάζω και τη ρίχνω στο καναπέ, κλείνοντας δυνατά την εξώπορτα.
Σ: Νευριασμένος; ΝΕΥΡΙΑΣΜΕΝΟΣ; ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΥΡΙΑΣΜΕΝΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΜΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ;;;
Η: Σταύρο ηρέμησε... Όλοι ξέρουμε ότι το πήρες στραβά...
Σ: ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΩ; ΙΣΙΑ;
Η: Σταύρο, άσε με να σου πω... Έκανα μαλακία, το ξέρω...
Σ: Μεγαλη...
Η: Ναι...
Σ: ΔΕ Σ'ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ!
Η: Ωραία. Έκανα μεγάλη μαλακία, πολύ μεγάλη... Και θέλω να επανορθώσω...
Σ: Τέλεια... Θέλω να μου τα βρεις με τη Φαίη ή να μου δώσεις ένα εκατομμύριο ευρώ.
Η: Το ένα δε μπορώ να το κάνω...
Σ: Το ξέρω... Ούτε εγώ δε μπορούσα να αλλάξω γνώμη στη Φαίη...
Η: Για το εκατομμύριο μίλαγα εγώ...
Σ: Πίστεψε με είναι πολύ πιο εύκολο αυτό...
Η: Λοιπόν, γιατί αρχίζουμε και δουλευόμαστε λίγο... Σε μένα μπορείς αν θες να μη μου μιλήσεις ποτέ ξανά... Τα παιδιά δε σου φταίνε σε κάτι...
Σ: Σε αυτό συμφωνούμε...
Η: Πήγα στο σπίτι του αδερφού της Φαίης τις προάλλες και της μίλησα... Είμαι πολύ σίγουρη ότι θα γυρίσει... Δεν έκανες κάτι για να θες συγχώρεση... Απλά, δώστης λίγο χρόνο...
  Τότε, τη στριμώχνω στο τοίχο, και κρατώντας τη στο λαιμό, της ψιθυρίζω στο αυτί: "Αν δε γυρίσει, να μη σε ξαναδω μπροστά μου."...
  "Πίστεψε με, θα γυρίσει...", μου είπε, κατεβάζοντας μου το χέρι. Πιο ήρεμος τώρα, κάθομαι στο καναπέ κρατώντας το κεφάλι μου... Η Ηλέκτρα παίρνει τη τσάντα της και ανοίγοντας τη πόρτα λέει "Συγγνώμη...", με λιγμό στη φωνή της... Πρώτη φορά στα 4 χρόνια που τη ξέρω, την είδα έτσι...

Λέτε να τα κατάφερε η βλαμμένη και γυρίσει η μικρή;