Όπως παλιά...

10 μέρες πίσω...

Παρασκευή, 10 Μάη 2019, 10:17

Μόλις ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Όπως κάθε μέρα το τελευταίο ένα χρόνο, η Φαίη μου είναι ξαπλωμένη ακόμα δίπλα μου. Έχω τη παραξενιά βλέπετε να ξυπνάω πάντα λίγο νωρίτερα από εκείνη, για να τη χαζεύω την ώρα που κοιμάται. Καστανοκόκκινα μαλλιά, ένα τόνο δέρματος πολύ πιο ανοιχτό από το σύνηθες, σχεδόν άσπρο θα μπορούσε να πει κανείς, σωματότυπο κλεψύδρα (οι γνώστες κατάλαβαν, και μπράβο τους, γιατί ξέρουν να περνάνε καλά), με όχι τόσο μεγάλο στήθος, και πολύ όμορφα πόδια. Πώς να μη τη χαζεύεις; Ο Θεός είχε κέφια όταν την έφτιαχνε. Δε κρατήθηκα και την έβγαλα μία φωτογραφία. Μία ακόμα βασικά, γιατί το κάνω σχεδόν κάθε μέρα. Από το κλικ που έκανε το κινητό, ξύπνησε.
"Καλημέρα αγάπη.", μου είπε χουζουρεύοντας ακόμα.
Σ: Πώς μπορείς να είσαι τόσο όμορφη, μπορείς να μου πεις;
"Έλα μωρέ κάθε πρωί...", μου απαντάει με νάζι στη φωνούλα.
Σκύβω να της δώσω ένα φιλί. Και τελικά, λίγο πριν ακουμπήσω τα χείλη της, το ήρεμο πρωινό φιλί μετατρέπεται σε ένα παθιασμένο γλωσσόφιλο, αφού η Φαίη με τράβηξε προς το μέρος της, χωρίς εγώ να το περιμένω. "Αυτό, για αυτά που μου έκανες χτες.", μου λέει, κλείνοντας μου το μάτι με καθαρό υπονοούμενο.
Σ: Εεεεε OK.
Φ: Τι; Δε σ'άρεσε μήπως;
Σ: Δεν είπα πότε μου κάτι τέτοιο.
Φ: Α, είπα μήπως.
Κάτσαμε για κανά τεταρτάκι αγκαλίτσα, με το κεφάλι της να είναι τοποθετημένο στο στήθος μου. Βλέπετε, η ενός κεφαλιού διαφορά που έχουμε στο ύψος, καθιστά τέλεια αυτού του είδους την αγκαλιά.
Φ: Σταύρο, να σε ρωτήσω κάτι;
Σ: Ό,τι γουστάρει η κοπελάρα μου.
Φ: Μ'αγαπάς;
Σ: Όχι.
Με κοιτάει. Τη κοιτάω. Σκάμε στα γέλια.
"Πόσο σ'αγαπάω!!", μου λέει γελώντας ακόμα και σφίγγοντας με πιο πολύ στην αγκαλιά της. Λιώνει η καρδιά σου αν σου το κάνουν ποτέ, πραγματικά. Επίσης λιώνουν και τα πνευμόνια σου, γιατί ξαφνικά νιώθεις 390 Newton στα πλευρά σου (ναι ξέρω φυσική, ενοχλώ κανέναν;).
Φ: Να σου πω και κάτι άλλο;
Σ: Αμέ.
Φ: Κρίμα δεν είναι να μην επαναλάβουμε τα χθεσινοβραδινά; Ε, τι λες;
Σ: Τι; Τώρα;
Φ: Όχι, αύριο...

Τις επόμενες τρεις ώρες δε θα σας τις περιγράψω, γιατί κάποια πράγματα πρέπει να μένουν μεταξύ του ζευγαριού, και επίσης δε θα κάνουμε τώρα την αφήγηση τσόντα.
Σόρρυ κιόλας...

Παρασκευή, 10 Μάη 2019, 13:26

Είχα καιρό να σηκωθώ από το κρεβάτι και να μη νιώθω τα άκρα μου. Ναι, και τα πέντε (ο νοών νοήτω)...
Πάω στη κουζίνα να ετοιμάσω πρωινό. Καλά τηγανίτες έφτιαξα, μη φανταστείτε τώρα αυγά ποσέ, κάτι σως περίεργες και τέτοια, που λερώνεις 800 τηγάνια και 600 κατσαρολάκια για να γίνουν. Απλά είναι από τα αγαπημένα φαγητά της Φαίης, οπότε όταν μου δίνεται η ευκαιρία, είναι σίγουρο ότι θα τις φτιάξω.
Σήκωνεται και η μικρή (ναι έτσι τη λέω), και τρώμε παρέα μπροστά απο τη τηλεόραση.
"Ντύσου,", της λέω, "για να πάμε να πάρουμε δώρο για το Ντίνο."
Φ: Δε χρειάζεται, πήγα και τα πήρα εγώ προχτές. Μη τρέχουμε Παρασκευιάτικα. Ήξερα και τι θα του έπαιρνες, οπότε...
Σ: Και τι υποτείθεται του πήρα;
Φ: Μισό να στο δείξω.
Μου φέρνει ένα άσπρο, λινό πουκάμισο με μαύρα κουμπιά. Πραγματικά πολύ καλή επιλογή, φαντάστηκα το Ντίνο να το φοράει και του ήταν γάντι.
Σ: Πολύ καλή επιλογή μικρή. Ειλικρινά!
Φ: Ε τι τώρα, χθεσινές είμαστε; Κάτσε να σου δείξω τι του πήρα εγώ.
Σ: Άντε φέρε μου.
Του πήρε ένα ζιβάγκο μπλε... Ακόμα καλύτερη επιλογή. Ευκαιρία να τη πειράξω.
Φ: Λοιπόν, ωραίο;
Σ: Καλό, αλλά σαν το δικό μου δεν είναι.
Φ: Να σου θυμήσω εγώ τα διαλεξα και τα δύο...
Σ: Αυτό δε θα το μάθει κανείς.
Κοιταζόμαστε, περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και σκάμε στα γέλια.
Φ,Σ: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Σ: Όχι εντάξει είναι πολυ ωραίο, καλύτερη επιλογή από το δικό μου μπορώ να πω...
Φ: Αυτή ήταν η σωστή απάντηση, μπράβο Σταυρούλη.
Σ: Ευχαριστώ, να'σαι καλά. Να βάλω καμιά ταινία τώρα;
Φ: Βάλε, δε γαμιέται; Αφού δεν έχουμε να κάνουμε κάτι.
"Όταν βρίζεις τρελένομαι", της λέω με χαμογελαστό ύφος, έτοιμος να βάλω τα γέλια. " Σκάσε και βάλε ταινία", μου λέει με ακριβώς το ίδιο ύφος και ξεκινάμε να βλέπουμε Lord of the Rings.