Hiçbir zaman senin olamayacak birini,mesafeler kadar özlediğin oldumu.
Benim çok oldu....
Ellerimde yeniden aydınlanan bir yıldızdın sen,ellerimde yeniden hayatın piç tarafına gülümseyen..
Ve o kadar çok parıldadin ki,seni gökyüzüne bıraktım yeniden. O kadar güzel aydınlatıyordun ki,karanlık yüzümü. Senle aydınlandı, bütün dünyam. O kadar çok inandım ki senin,sadece bana ait olduğuna;bir insan yıldıza umut bağlar mı ben bağladım. Hayaller,umutlar,ardı arkası kesilmeyen,düşler.Fakat bir gün ışığım sönmeye başladı, ellerimde aydınlanan ışık gittikçe uzaklaşıyordu benden. Günden güne artıyordu zifiri karaltı, karanlığa doğru adım atıyordu ayaklarım istemsizce.
Ve bir gün o ışık söndü,dünyam karardı...
Ellerimle zifiri karanlıktan çıkardığım ışık,bir gün çekip gitti dünyamdan. Ben karanlığa alışıktım,ama o gene kararırsa ve ben yanında olamassam.
Uzun zaman sonra seni özledim sevgilim, biliyorum kayıp gitmiştin ellerimden. Biliyorum unuttun aydınlandığın yeri,ama bilmediğim bir şey var.
Karanlığa doğru adım atarsan,yeniden, ben olmassam yanında..
Kayıp giden yıldıza gelsin..
