İnsanlar garip, hayat acımasız,yalnızlık çekilcek dert değil..... Son bir kulaç,akıntıya doğru son bir umut dolu kulaç,dalganın ne getireceğini bilmeden atılan son bir kulaç. Bazen insanlar son bir umutla tutunur,son bir kez daha güvenir karşı cinse,son bir kulaç atar . Karşı cinsin ne getireceğini bilmeden, genelde getirmesini istediğimizi getirmez. Hayat şans oyunları gibidir, zarın altı gelme ihtimali gibi, ne getireceğini bilmeden umut bağlarız. Bazen bu umutlar sevindirdir bizi, ama dedim ya bazen işte. Bazen o kadar üzülürüz ki hayattan uzaklaşıp ,depresyona gireriz. İnsanları hayatlarında depresyona sokan olayların başında üzüntü gelir;üzüntü bir olay kişi veya durum nedeniyle oluşan duyfu patlamasıdır. Bazen saatlerce ağlarız,saatlerce hıçkıra hıçkıra ağlarız. Sonra annemiz gelir başımızı bir okşar,hemencecik geçer o üzüntü,bu kadar kolay mı yani? O zaman insan kontrol edebilir mi duygularını,şekillendirebilir mi hayatını ? Nasıl mı ?? İnsan bedeninde tek büyümeyen yüreğidir,yürek hala çocuktur, çocuklar kolay kanar çikolata ya hayır diyemezler,yüreğimizin anne şefkatine hayir diyemediği gibi. İnsan yüreğinde besler sevgiyi ,yüreğinden çıkar üzüntü dolu cümleler. Şimdi yüreğimizi kandırmak elimizdeyken,günlerce yaşamdan uzaklaşmak nedendir. Kim üzebilir biz yüreğimizi okşamayı bilirsek,kim üzebilir biz yüreğimizi kaldırmayı bilirsek
Kim üzebilir seni,sen istemessen eğer.....
