DENİZİN DİBİNDEKİ MERCAN

Acıyla Yüzleşmek

Kapı aralandı. İçeri bir tane adam girdi. Önlügünden anlaşılırsa doktordu "nasılsınız" dedi. "iyiyim annem ve babam nasıl"dedim. yine ağlamaya başladım."annen ve baban hala yoğun bakımdalar ve durumları iyi"
İçeri hemşire girdi. Çok telaşlı gibi duruyordu. "doktor bey hemen gelebilirmisiniz" dedi. Hemsireyle birlikte odadan çıktılar."neler oluyor, anneme babama bişeymi oldu" dedim ağlayarak içeri başka bir doktor girdi.Bu doktoru daha onceden gördüğüme yemin edebilirdim, bana soru soran doktordu bu. "öncelikle sakin olun annenizin durumu biraz kötüleşti ama bizim kontrolümüz altında"dedi. Başım dönmeye başlamıştı. " annem bu dünyada beni seven tek kişi" dedim. ağlamaktan sesim fazla yüksek çıkmamıştı.bi yandan ayağa kalkmaya çalışıyordum burnumdaki ve elimdeki aleti çıkarmaya çalışıyordum ama beni tuttu yeniden yatırdı. "Annemi görücem" derken iyice kötüleşmiştim halsizliğim ve yorgunluğuma yenik düstüm gözlerimi açık tutamıyordum.uykuya dalmak üzereyken bir ses duydum."sakinleştirici yaptım birazdan uykuya dalınca rahatlardedi ama zorlukla duymuştum bu sesi
...
Uyandığımda her yer çok aydınlıktı.Sonradan fark ettim ki hemşire odayı havalandırmak için pencereyi açmıştı.Güneş doğrudan yüzüme çarpıyordu.Yavaş yavaş acıktığımı hissediyordum.
hemşireye, "annemin durumu nasıl?" dedim. kafasını yerden kaldırmayarak;
"doktor bey birazdan sizi muayene etmek gelecek o size açıklamayı yapacaktır" dedi. ve odadan çıktı.
aslında ben o an anlamıştım birşeylerin yolunda gitmediğini.Tam o esnada beni muayene eden doktor içeri girdi. "umarım kendini daha iyi hissediyosundur çünkü haberler maalesef iyi değil" dedi.ona kızgın bir şekilde;
"artık biri bana açıklama yapabilirmi lütfen dayanacak gücüm kalmadı çünkü" dedim. Ve ağlamaya başladım. Doktor deniz yanıma yaklaştı ve;
"lütfen sakin ol neler hissettiğini anlayabiliyorum" dedi ve hayatımı değiştiren o cümleyi söyledi,"çok üzgünüm elimizden geleni yaptık ama annen daha fazla direnemedi"

İşte o zaman kalbimde kocaman bir boşluk hissettim aldığım nefesin bile bir anlamı kalmamıştı artık.Babamdan başka kimsem kalmamıştı bu hayatta, ve babamda yaşam mücadelesi veriyordu.Tüm bunları düşünürken bir yandan da yataktan kalmak için direniyordum çünkü annemi görmeliydim.O ölmüş olamazdı,beni bırakıp gidemezdi.

O esnada doktor deniz yanıma yaklaştı ve bi anda sarılmaya başladı. Ne olduğunu anlayamamıştım. Kendimi savunmasız hissediyordum. Bende karşılık verdim çünkü tutunacak bir dal arıyordum.
Beni yavaşça yatağıma tekrar yatırdı.Geriye çekildi ve,
"dışarıda seni görmek isteyen yakınların var" dedi. Muhtemelen tek akrabamız olan teyzem ve eniştem gelmişti.Onları şuan görmek isteyip istemediğimden emin değildim.Ve sonra odanın kapısı hafifçe aralandı...