In love with my Boss

Hoofdstuk 2 - Het mysterieuze telefoontje

POV: Yara

Een aantal dagen later wordt ik gebeld, door een onbekend nummer. Ik neem op. 'Hallo, met Yara Sterling?' Zeg ik vragend, mijn telefoon herkent immers het nummer niet. 'Dag Yara, Olivier hier. Ik wilde even laten weten dat je bent aangenomen! Helaas niet voor de functie waar je voor hebt gesolliciteerd, maar als mijn P.A. (persoonlijk assistent).' Het is even stil, en dan besef ik dat hij benieuwd is naar mijn reactie. 'Oh, uhh.. natuurlijk, maar wat doe ik dan allemaal precies?' Zeg ik, een beetje in de war. 'Oh, gewoon. Wat mailtjes sturen, koffie halen, mij vermaken...' zijn stem sterft weg. 'Ik ben vanavond toevallig in Zwolle, misschien kunnen we vanavond uit eten gaan en de arbeidsvoorwaarden bespreken en zo?' Ik denk vlug na. Hmm, volgens mij ben ik vrij vanavond. 'Ik denk dat ik wel kan vanavond, ja.' Zeg ik, veel te blij. We spreken nog wat dingen af, en hangen dan op. Ik heb een date vanavond! Uhmm..  Niet echt een date hoor, gewoon zakelijk-

Volledig opgetut en met een zachtroze jurk aan doe ik de deur nietsvermoedend open. Buiten staat niemand minder dan Olivier Boomen, mijn nieuwe baas, in een spijkerbroek die echt niet normaal sexy op zijn heupen hangt en een wit overhemd waar de knoopjes van openstaan. Ik had even naar adem. YARA! DIT IS JE BAAS! Die outfit, gecombineerd met zijn onweerstaanbare glimlach, zorgt ervoor dat ik in staat ben om gewoon kwijlend aan zijn voeten te gaan liggen. Na wat een eeuwigheid moet zijn geweest voor hem, beland ik weer terug op aarde. Ik knipper even met mijn ogen. Ja, hij staat er echt. 'Uh, zullen we dan maar gaan?' Ik wend gegeneerd mijn ogen af. Staren is onbeleefd.  Hij pakt de sleutels van zijn auto - een BMW, wat had het anders ook kunnen zijn - uit zijn broekzak. Klik klik zegt de auto die het dichtst bij staat. 'Stap maar in mevrouw,' zegt hij, en hij houdt de autodeur voor me open. Ik glimlach, en stap in. De auto is redelijk laag, lager dan ik had verwacht, en ik, met mijn 1.80m stoot natuurlijk keihard mijn hoofd. Olivier schiet in de lach, terwijl ik probeer zo zielig mogelijk te kijken. 'Is het zo grappig?' Vraag ik een beetje geïrriteerd. Onmiddellijk stopt hij met lachen. Zonder iets te zeggen loopt hij naar de andere kant van de auto, en stapt in.

Aantal woorden: 400
------------------------------------------------------

Hey! Ben ik weer :P

Vandaag een iets korter hoofdstukje, ik zal proberen de volgende wat langer te maken!

Wat denk jij dat er gaat gebeuren?😏 ->

Dit hoofdstuk is geplaatst op 21 april 2020, om 10.54.

Tot het volgende hoofdstuk!

Groetjes,

Iris (de schrijver)