Bela Mıknatısı

17.bölüm- herşey karıştı

Ateş ve ersin abiye anlamsız şekilde bakıyordum ersin abi benim gerçek babam olabilir mi hayır hayır olamaz.

Eğer öyleyse ateşi beni koruması için o göndermiştir ama ya ateşin bana olan o kadar ilgisi falan hepsi yalansa ben gerçeklerle yüzleşmek istemiyorum.

"Her şeyi anlattın mi" ersin abi ateşe soruyordu daha bilmem gereken ne olabilirdi ki

"Daha ne bilmem gerekiyor niye bunların hiç birinden benim haberim yoktu neden şimdi öğreniyorum hayatımın mahvolduğu yetmiyor mu" sesim biraz yüksek çıkmıştı ama öfkeliydim

ateşe dönmüştüm "ya sen sende mi bı yalansın bu adamın beni koruman için tuttuğu birimisin o yüzden mi hayatına girdin sevgilim oldun beni kendine aşık ettin ha bana cevap ver sevmedin mi" derken artık gücüm kalmamıştı göz yaşlarım durmuyodu

Ateş bana yaklaştığında bişi söylemesine izin vermeden ben söze girmiştim.

"Ben bu yalanlar için de en çok seni sevdim be ben seninle hayatımı tekrar kurdum sensiz gün geçirmek istemedim ama ama sende bir ya-" cümlemi bitiremeden ateş dudaklarımı öptü sonra yüzümü avuçlarının arasına aldı

"Yavru kedim benim ben seni çok seviyorum koruma gibi bişey de yok benimde haberim yoktu kaçırıldığın zaman yardım istediğinde öğrendim sana yemin ederim ki yalan değil kızım ben aşığım aşık hemde köpekler gibi sana bişey olucak diye kuduruyorum kaçırıldığında sana zarar vericekler düşüncesi bile öldürüyor beni sen benim bu boktan hayatımdaki tek güzel özel şeysin Eylül ben seni sevdiğim gibi kimseyi sevmedim sana baktığım gibi bakmadım."dediğinde daha çok ağlıyordum başını anlıma yasladı "yavru kedi ben sensiz hiçim" dedi

Ben bu adama neler yapmıştım neler demiştim öfkemi ondan çıkarmak zorunda değildim onu kırmak istemiyordum.

"A-ateş ben özür dilerim b-en seni k-ırmak istemedim."zar zor söylemiştim çünkü çok güçsüzdüm sesim dahi çıkmıyordu sadece usul usul göz yaşlarım akıyordu

ve ben ateşe sokulabildiğim kadar sokuldum sıkı sıkı sarıldım

çünkü tek güvende olduğum yer ateşin kolları

benim bu yalanlar la dolu hayatımda tek gerçek olan şey ateş ve ben onu da kaybedemem.

"Ahh bebeğim yapma ağlama hadi lütfen" dediğinde kulağıma eğildi. "Hayatım ben hiç burda ağlamak istemiyorum ve sen ağladıkça ağlayasım geliyo şuan ersin abinin gözünün önünde 5 yaşında ki çocuklar gibi duramam sonra dilinden kurtulamayız" dediğinde kahkaha atmıştım benim bu halime ikiside şaşkın şaşkın bakıyordu.

"Merak etmeyin delirmedim sadece komik bişey işşitim de ona gülüyorum hem ben Eylül'üm kolay kolay delirmem" dediğimde hâlâ gülüyordum ve yüz ifadeleri hâlâ aynıydı

"Yapmayın ama sizi böyle gördükçe daha çok gülesim geliyo ve daha alınması gereken ifadeler var geçin bakim siz yan yana" dediğimde gülmsemişlerdi.

Ersin abi yani bir diğer hitapla biyolojik babam ama ben babam olarak göremiyorum onu hiç bir anne baba evladını bırakamaz onu böyle bir zorluğa uçurma itemezler

peki şimdi ki ailem onlar nasıl aldı baktı beni kendi canlarından mış gibi sevdiler insan sahip çıkmak istesin yeterki

tamam onlara da kızgındım ama onlar olmasa belki şuan bu durumlara kadar gelemezdim hâlâ bı yetimhane kenarında olabilirdim.

"Abi ilk emir geldi bu kız bizi çenesiyle şimdi haşat edecek" ateş söylenmeye başlamıştı bile

hayır yani bana çok konuşuyorsun diyolardı ben konuşmuyorum bile bunlar neyin kafasında anlamıyorum ben şimdi gösteririm ama.