Meeting MR. ARROGANT

34 - Miss na miss

Maika's POV:

Natapos ang misa na lutang ako. Naglalakbay ang isip ko sa mga nangyari kanina. Hindi ko mawaglit sa isip ko ang klase ng titig na ipinukol niya sa'kin at ang tamis ng ngiting isinukli niya dun sa kasama niya.

Gusto ko na namang maiyak pero hindi pwede. Alam kong kanina pa gustong magtanong nila Nanang at Papa. Ramdam ko sa mga tinginan nilang dalawa mula nung dumating ako ng bahay hanggang sa makarating kami dito sa simbahan. Kung pwede ko lang kalimutan ang lahat nang nangyari at magkunwaring okay lang ako pero hindi ako okay. Hindi ako magiging okay lalo na't sariwang-sariwa pa sa alaala ko ang lahat.

Ngayon ko napagtanto na ganito pala kasakit yong nararamdamang sakit ng mga bidang karakter sa mga kwento ko. Buti pa sila naipapaliwanag ko ang nararamdaman nila sa mga salita ngunit bakit ako ganito? Bakit hindi ko kayang ilarawan sa mga salita ang sakit na nararamdaman ko sa mga nangyayari?

"Kanina ka pa tahimik, Nak. May problema ba?" tanong ni Nanang nung naglalakad na kami patungo sa nakaparada kong sasakyan.

"M-Medyo masama lang ang pakiramdam ko, Nang. Pero okay lang po ako." pagsisinungaling ko.

Ilang beses na ba ako nagsinungaling kina Nanang at Papa? Ilang beses na ba akong nagtago ng sekreto sa kanila? Kakayanin ko pa ba ang isa pang kasinungalingan kapag sinabi ko na sa kanila ang totoo at sabihin ko sa kanilang wala akong nararamdaman para kay Crisanto?

"Kung may problema, Nak sabihan mo kami ha. Makikinig kami ng Papa mo."

Hindi ko magawang tugunin ang sinabi ni Nanang kaya nag-iwas nalang ako ng tingin at iginiya na siya tungo sa sasakyan.

Tahimik lang ako sa byahe. Si Papa ang nagmamaneho katabi si Nanang sa passenger seat habang ako ay nasa likod at nakatanaw lang sa labas. Iniisip ko na kung ano ang magiging desisyon ko sa mga susunod na araw matapos kung ipagtapat kina Nanang ang lahat.

Panindigan mo kung anuman ang magiging desisyon mo, Maika! Ikaw lang ang makakatulong sa sarili mo.

Sa lahat ng sinabi ng maliit na boses na yon sa utak ko ay ngayon lang ako hindi kumontra. Tama kasi siya. Walang ibang tao na pwedeng tumulong sa'kin kundi sarili ko. At kailangan kong panindigan ang lahat ng desisyong gagawin ko.

Isang masaganang tanghalian ang pinagsaluhan namin sa bahay. Saktong lunch dumating ang mga kapatid ko kasama ang mga asawa nila at nobya.

Kita ko ang saya sa mukha ni Nanang at Papa habang magkasalo kaming lahat sa hapag-kainan. Masaya din ako sa nakikita kong saya bawat myembro ng pamilya ko kahit na may isang parte nang puso ko na nangungulila.

Pero hindi ko siya pwedeng isipin ngayon. Hindi ko pwedeng pairalin ang nararamdaman ko dahil mas mahihirapan akong bumitaw sa kaniya kapag pinalago ko ang damdaming 'to. Tama nang nagkamali ako minsan at tama nang nagsinungaling ako kina Nanang.

Itinuon ko sa masayang tawanan ng lahat ang atensiyon ko at sinabayan sila sa usapan. Kaniya-kaniyang kantiyawan ang mga kapatid habang nanonood nang basketball pagkatapos naming kumain nang tanghalian. Napapangiti ako sa tuwing naririnig ko ang sigawan ng mga kapatid ko kapag nakakalamang yong team nila. Napapailing naman yong mga kasama namin. Pati sila Nanang at Papa ay panay ang saway sa kanila dahil sa sobrang ingay sa loob ng bahay.

"Nak, hindi ba pupunta dito si Santi? Ilang araw ko na siyang hindi nakikita na kasama mong dumalaw." maya-maya ay tanong ni Nanang.

Biglang nanuyo ang lalamunan ko kasabay ang pagkabog ng aking dibdib dahil sa sinabi ni Nanang. Paano ko ba sasabihin sa kaniya ang totoo? Kailangan ko na naman bang magsinungaling ulit? Kailangan ko bang itago ang nararamdaman ko ngayon? May nagbabadya na namang luha sa mga mata ko na gustong kumawala. Pinigil kong tumulo iyon at nagkunwaring okay lang ang lahat.