______________________________________
Czarne, jak smoła włosy, delikatnie falujące na wietrze. Jego wzrok - tak przenikliwy. No i ten zawadiacki uśmiech, non stop wyprowadzający cię z równowagi. Delikatnie pochylił się w kierunku twej zarumienionej twarzy. Otworzyłaś szerzej oczy, a usta mimowolnie się rozchyliły.
Przysunął się do twoich ust i sprezentował ci tak romantyczny pocałunek, jaki zapamiętasz na zawsze.
______________________________________
Ten, kto wymyśla plany lekcji, musi być prawdziwym sadystą! No bo kto normalny, na ostatnią lekcję, w dodatku w piątek daje matematykę? Jakby tego było mało, akurat dzisiaj pisaliście sprawdzian z tematu, którego totalnie nie umiałaś ogarnąć umysłem. Mózg dosłownie ci się przegrzewał - siedziałaś przy samym oknie, ubrana w białą koszulę z krótkim rękawem oraz w granatową spódnicę do kolan, a za oknem 30 stopni. Lato w pełni.
Miałaś ochotę rzucić piórnikiem o ścianę i wyjść z sali. Już praktycznie po 25 minutach pisania odpuściłaś sobie rozwiązywanie kolejnych zadań i po prostu położyłaś się na ławce ze świadomością, że na wyższą ocenę niż 3, nie masz co liczyć. Z resztą, jakoś niezbyt ochodziły cię oceny akurat z tego przedmiotu.
I w końcu!
Zadzwonił dzwonek!
Momentalnie poderwałaś się do góry. Pełna entuzjazmu chwyciłaś kartkę i ze sztucznym uśmiechem oddałaś ją nauczycielce. Ta tylko popatrzyła na ciebie tym swoim podejrzliwym wzrokiem i schowała klasówkę do specjalnej teczki. Ty natomiast zarzuciłaś plecak na plecy i w podskokach ruszyłaś do drzwi. Korytarze już wręcz świeciły pustkami. Ale co się dziwić, skoro była to ósma lekcja? Większość osób już skończyła zajęcia, a nieliczni zostawali na koła zainteresowań, czy też dodatkowe przygotowania do egzaminów końcowych, które zbliżały się wielkimi krokami.
Ty prawdę mówiąc nie czułaś potrzeby takiego obsesyjnego zakuwania. Orłem nie byłaś, ale nie można powiedzieć, że należysz do gorszego sortu. Po prostu: przeciętna uczennica klasy 3-3.
Z otchłani myśli wyrwał cię widok dwóch chłopaków, idących w twoją stronę. Jeden z nich był wysoki, miał czarne, wysoko postawione włosy, kocie spojrzenie oraz zadziorny uśmieszek. Drugi natomiast był niższy, miał blond włosy, sięgające do ramion, złote oczy, a w dłoniach trzymał czerwone Nintendo Switch. Oboje na dłużej zawiesili na tobie wzrok. Cała się spięłaś. Kurczowo ściskałaś rączki twojego plecaka i wbijałaś wzrok w przestrzeń, za dwoma jegomościami, coraz bardziej zbliżającymi się do ciebie. Pot spływał po twoich plecach, przez co koszula przyklejała się do nich, co wywoływało u ciebie straszny dyskomfort. Najgorsze jest to, że między wami panowała ta niezręczna cisza. Było słychać tylko stukot butów. Chłopcy nawet między sobą nie rozmawiali. Blondyn grał sobie w jakąś grę, a brunet cały czas wlepiał w ciebie wzrok. Z tego, co pamiętasz, we dwoje należą do szkolnej drużyny siatkarskiej. Nazywali się chyba...Kozume Kenma i Tetsuro Kuroo.
Gdy się mijaliście poczułaś na sobie dziwaczną aurę, bijącą od wyższego chłopaka. Mimowolnie zerknęłaś na niego z ukosa i spotkałaś się z jego złotymi tęczówkami, które hipnotyzowały cię swym kolorem. Czas, jakby zdawał się zwolnić. Na twe policzki wkradło się kilka rumieńców oraz przeszły cię delikatne dreszcze.
I minęliście się.
Nie odwracałaś się już. Byłaś w lekkim szoku, ale też miałaś ważniejsze rzeczy na głowie i nie zamierzałaś tracić czasu na takie pierdoły, jak jakiś siatkarz, o nietuzinkowym kolorze oczu. Musiałaś skupić się na wolontariacie, do którego należysz już od roku.
Pracowałaś w okolicznym schronisku dla zwierząt. Od zawsze darzyłaś je ogromną miłością, a gdy dowiedziałaś się o istnieniu placówki zajmującej się nimi, to automatycznie zapisałaś się na wolontariat. Głównie zajmowałaś się po prostu opieką i ich pielęgnacją, nie wnikałaś w papierkową robotę. Szczególnie upodobałaś sobie koty, które okazały się świetnymi towarzyszami. Luna, Set, Hienia, Edi...pokochałaś wszystkie! Tylko czekałaś na koniec lekcji i będziesz mogła spędzać całe dnie w towarzystwie milusińskich.
