MANOLYA | Taelice

GİRİŞ

Ben pembe hayalleri olan birisi değilim.
Geceleri sarılarak uyuduğum bir ayıcığım yok mesela.
Küçükken bana masal okuyacak bir aileye sahip değildim.
Mükemmel bir hayatım yoktu benim.
Kimsenin hayatı mükemmel değildi,
Kimse prenses hayatı yaşamıyordu.
Kimse her zaman mutlu değildi.
Her insanın bir acısı, mutsuzluğu. Unutamadığı bir yarası vardı.
Bunların hepsinin farkındaydım.
Asla kendi acımı abartıp, hayatımın ne kadar kötü olduğu düşüncesini büyültüp başkalarının hayatına bir masal hayatı gözüyle bakmadım.
Çünkü benden daha beterleri vardı.
Daha kötüsünü yaşamış insanlar vardı. Ve ben yine kendimi boşverip o insanları düşünerek yaşadığım hayata şükretmeye çalışıyordum.
Ama olmuyordu.
Olmayan hayatıma şükredemiyordum.
O kadar yoruldum ki...
Herkese kendimi güçlü göstermekten,
Yüzümden asla düşürmediğim o sahte gülücüklerden,
Mükemmel  bir hayatım varmış gibi davranmaktan,
Anlayışlı olmaktan,
Kendimi boşvermekten,
Başkalarını düşünmekten,
Hala zerre umurlarında olmadığım ailemin yanında olmaktan.

Kalbimi kıran, ruhumu paramparça eden insanlara hala iyi davranmaktan, gereğinden fazla iyi niyetli ve vicdanlı olmaktan o kadar sıkıldım ve yoruldum ki...

Ve unuttum...

Unuttum ben nasıl mutlu olmayı,
Unuttum ben sahte olmayan gülücükleri,
Ve unuttum kendi benliğimi, ben kendimi unuttum, yaşamayı unuttum.
Hissizleştim.

Benim kimseye ihtiyacım yok. Ben kendi ayaklarımın üzerinde durabilirim. Ne sevmeye ne de sevilmeye muhtaç değilim. Ben güçlüyüm. Tutacak bir el aramıyorum.

Diyerek kandırdım hep kendimi.
Yalan söyledim çevremdekilere.
Herkes beni musmutlu zannederken ben her yalnız kaldığımda ağlıyordum.

İçime döküyordum göz yaşlarımı usul usul. Çünkü dışarıya gözyaşı dökmeyi bile beceremiyorum.
Midemde büyüyordu tüm acılarım, mutsuzluğum.
Ve onlar o kadar birikmiş ve ağırlaşmıştı ki... Koca bir kaya vardı sanki midemde.
Kaldıramıyordum artık, dayanamıyordum. Tükenmiştim.

Birisi üflerse sanki toz olup göğe yükselecektim.
Hoş...bu benim için bir ödül olurdu.
Keşke toz olsamda göğe uçsam..
Yok olsam sonsuza dek.
Ebediyen silinsem bu dünyadan...

Ya da keşke benliğimi tekrar kazanabilsem. Biraz da olsa gerçekten mutlu olabilsem. Sevmeyi tekrar öğrenebilsem. Kaybolan hislerimi geri getirebilsem...

Ben hem kendimi kandırmaya çalıştım, hem de çevremdekileri.

Çünkü benim ihtiyacım var tutacak bir ele.
İhtiyacım var acılarımı paylaşacak birisine.
ihtiyacım var her daim yanımda olup, yükümü taşımakta yardımcı olacak birisine.

Ve ihtiyacım var benim sevmeye de, sevilmeye de....

Eveeet. İlk bölüme hüzünlü girdik ha? Bu benim ilk kitabım değil ama ilk kitabım. Anladınız siz onu :)

Kısa sürede yeni bölümleri yayınlamaya çalışacağım. Umarım severek okursunuz.

Altta ki minik yıldızcığa basarsanız çok mutlu olurumm.

Ve lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin. Olumlu/olumsuz her yoruma açığım. -küfür ve saygısız cümleler dışında- Siz bana destek oldukça, güzel yorumlarınızı okudukça benim daha çok yazasım gelecek.

Diğer bölümde görüşmek üzere, sağlıkla kalın~🌺