Living Memoirs (Completed)

Chapter Nine...

Ang saya ng mga nangyari for the last months. ❤
Lahat ng pwedeng maranasan on the last year as High School, naranasan na namin.
Feeling din namin we knew enough. Sa dami ng books na pinabasa, pinaintindi at pinamemorize ng teachers, pwede na kaming walking encyclopedia fortified with calculator and dictionary. 😁

Pero sabi nila, "hindi araw araw ay pasko".
Highschool is a delicate stage of our life.
Pwede nating isipin na ang failure natin sa panahon na yan, failure ng buong buhay natin. Minsan, that failure urges some teens to stop. Pwedeng failure sa grades, failure sa parents, or failure sa relationship.

One day, narealize ko na lahat ng meron samin ni Kyle ay ako lang ang may gusto. Even the whole relationship alone. Ako lang ang nagdecide. Nadala lang ako sa kilig dahil nabigyan nyako ng attention despite the fact na siya ang ultimate crush ko. But I continued and went with the flow until one day...

Me:Kyle bakit di moko kinakausap?
Kyle: Napagalitan kasi ako ni Mama kasi bumaba ako sa rank kung kailan last quarter na.
Me:And?...
Kyle: Look Zhie. I am fighting for top 3 since we were freshmen. Kung kelan last quarter nalang naging Top 6 nalang ako. What do you think is the reason?
Me: Is it because of me?
Kyle: Di naman sa ganun. Just give me more time to think alone. This is not easy for me.

Kyle walks out.
Naghintay ako kinabukasan.
Another day.
And then a week.
Di na niya ako kinakausap.
Wala na bang kami? Is our relationship over? Ewan ko.

Inabangan ko si Kyle sa uwian, since same direction lang naman ang bus na sasakyan namin. Tumabi ako sakanya. Di niya ako pinansin. Then he played an old song...
🎶Just when I thought I was over you...🎶

Ay weh? Pang break up song ba yun.
But that song, ramdam kong yun ang gusto niyang sabihin.
Then I remembered his ultimate crush bago naging kami. Si Princess. Is that it? Di siya nagkaroon ng chance kay Princess kasi dumating ako sa buhay niya? Nagsisisi na ba siya? Why would I still ask? I'm a girl. Malakas instinct ko. I know better. At ramdam ko ang totoo sa relationship na 'to. This is not real anymore.

"Para pooooo!" - Me.
Napatingin si Kyle. Alam niya na di ako dito bababa. Pero napatingin lang siya. Di niya ako pinigilan. Iniwan ko na siya sa bus.
And then I cried hard. Wala akong makita sa daan. Ang labo ng mata ko, puro luha. Buti nalang may isa pang bus na dumaan after. Pinara ko. I went home in a hurry and locked myself in my room. Di na rin ako lumabas para kumain. Pagod ako ngayon. Pagod ang isip ko. Pagod ang katawan ko. Pagod ang puso ko. 💔💔😭😭😭😭😭

After some weeks...
Kasama ko sila Sophia at Kate as usual.
Wala akong choice kundi mag move on.
Pero may iba sa araw na yun.
Di namin makausap si Sophia.
Kinutuban nako.
So I searched for Kristoff during our break time.

"Kristoff! Wait, may itatanong ako!" -Me
"Na ano? Bakit ko siya iniwan?"- Kristoff
I was caught off guard. Bakit ganun, di pa ako nagtatanong pero ang sakit na ng sagot niya sakin?
"Umm, anong nangyari??"😔- Me?
"Zhie. Sorry. Kaibigan kita, kayo. Mahal ko siya. Pero ilang linggo nalang gragraduate na tayo. Ni hindi ko alam kung saan ako magaaral? Maiisip ko pa ba yung sa amin, kung yung mismong sa akin ay hindi ko pa alam?Bata pa tayo Zhi! Marami pang makikilala yan si Sophia. Tutal maganda naman siya" - Kristoff.

I stared at him blankly, sabay takbo pabalik kay Sophia.
Kelan lang pinapatahan ko pa sarili ko, ngayon nagpapatahan na ako ng iba.
Ganito ba talaga ang buhay? Puro iyak? Puro sakit? Ha? Matino naman kaming tao ah. Bakit ganito nangyayari samin?

This might be the failure na pinakaitatago namin sa parents namin sa ngayon. Why? Failure in tests are reflected in the report cards. Failure na sumunod sa paguwi sa bahay on time, it's obvious. Pero ito? I don't think maiintindihan nila. Bata pa kami eh. Sa mata nila hindi ito failure. Pero para samin, it hurts. And it hurts deep.