Graduation day...
🎶🎶🎶
Tenten tentententen
Tenten tenten tenen
Tenen tenen
Tenten tenten
Tentententen
🎶🎶🎶
Principal:
I have the honor to present to you the candidates for graduation of ****** University this School Year 2011-2012, composed of 22 girls, and 20 boys, a total of 42.
Dean:
By the authority vested in me as the Dean of Education, I now confirm you High School Graduates of ****** University for school year 2011-2012.
And now here comes the Valedictory speech...
Toooooot. Toooooot. Tooooooooooot.
Hindi ko alam. Bakit nafast forward ang lahat ng pangyayari. Ang alam ko lang, normal ang mga araw. Gigising ako ng maagang maaga dahil malayo ang school, sasakay ng bus. Aabangan siya na sumakay sa susunod na bus stop. Mafrufrustrate dahil di ko siya nakasabay kahit agahan ko or magpalate pa ako. Darating sa school ng inaantok. Aabangan sa Kate at Sophia sa corridor. Minsan kasama namin si Grace. Most of the time kasi she (Grace) has her own world. So ayun kami. Magkukumpulan. Babalik sa ayos ang upuan pag may teacher. Makikinig pag maayos ang teacher. Magbabasa naman ng pocketbook na nasa loob ng book ng subject pag boring naman ang teacher. Magtitinginan, magsesensyasan, magbubulungan ng di nagtitinginan sa quiz. Maghihintay ng recess. Pupunta sa mga puno, tulay, kasulok sulukan ng campus, minsan lagpas pa. Magpapadaan ng paperboat sa malilinis na kanal. Magtatampuhan, di magpapansinan, magtatawanan ulit. Andaming nangyari. Di ko siya namalayan. Bakit ganitooooo?
Natapos ang lahat. Ambilis naman. Katapusan na ba to? Ano ba? Teka ano lang ba ginagawa namin nung nakaraang linggo?
Last week...
Nasa labas ng bahay ni Kate kami. May malaking puno ng mangga. May pahingahan. Nahiga kaming tatlo. Magkakatabi habang nakatingin sa taas.
Kate: Gragraduate na pala tayo. Last step na para maabot mga pangarap natin.
Sophia: Kaya nga. Di ko maimagine. Baka pag nagkita tayo, maliit pa rin si Kate. 🤣
Kate: Ansama ninyo! Ikaw nga Sophia baka pag nagkita tayo malakas ka pa rin manghampas! 😅
Me: I think manghahampas pa rin siya pero dahil matured na tayong lahat, mas classy na siya manghampas. 😂
Kate: Dito sa ilalim ng puno na ito tayo huling mangangarap ng sabay sabay.
Sophia and Me: Oo nga😭😭😭
Kate: Ui uwi na kayo at baka abutin kayo ng gabi sa daan!
Me: Hala oo mapapagalitan nako ni Mom.
Sophia:Wait, pahingi muna ng ponds. Magrefresh muna tayo bago umuwi.
End of flashback.
So ayun. Ang huli pala naming ginawa ay mag ponds ng sabay sabay. At nakapagpaalam na din kami sa isa't isa. Masaya kami dapat ngayon. Achievement to eh. Malapit na kami sa future. Sa pangarap namin. Pero bakit eto yung araw na masaya pero ang sakit. Ang sakit kasi mahal namin ang isa't isa as bestfriends pero di namin alam kung huling pagkikita pa ba namin to. Bakit ganon. Pero sige. Ang mahalaga, humihinga. Ang mahalaga, malaman namin na humihinga pa ang isa't isa. At magiging successful kami in the near future. At siyempre, hindi nawawala si Lord as center of friemdship namin. Alam kong di niya kami pababayaan.
And there he is. Ang naging inspiration ko for 4 years. The one that got away bago pa man ang araw na 'to, nauna na siyang matapos sa story ko.
He is alone standing at the back while the rest of us are sitting na. And guess what, he is waiting pala for her true love. Yes. He is so deeply in love with someone else. And yun, nung dumating na si Princess, umupo na sila sa respective seats nila.
Huling sulyap sa unang pagmamahal. It was indeed a very short time for both of us. Short but sweet memories.
The lesson I got here is, never ever pilitin ang taong mahalin ka dahil lang sa you have feelings for him. In order to fall in love right, it takes two people. And I'm happy dahil tanggap ko that I still have a long way to go.
🎶🎶
When you look back on times we had
I hope you smile
And know that through the good and through the bad
I was on your side when nobody could hold us down
We claimed the brightest star
And we, we came so far
And, no, they won't forget
Whenever you remember times gone by
Remember how we held our heads so high
When all this world was there for us
And we believed that we could touch the sky
Whenever you remember, I'll be there
Remember how we reached that dream together
Whenever you remember
When you think back on all we've done
I hope you're proud
When you look back and see how far we've come
It was our time to shine
And nobody could hold us down
They thought they'd see us fall
But we, we stood so tall
And, no, we won't forget
🎶🎶🎶
That was our Graduation Song.
Napatingin ako kay Sophia. Ganito din kaya narerealize niya kay Kristoff? Tanggap niya kaya na iba ang nakalaan samin na tao sa future? I hope so.
Si Kate kaya? May understanding at closure kaya sila ni Kenneth? G-graduate kami na di ako sure sa dalawang 'to. Bahala na din.
🎶🎶
I'll be alright
I'll be okay
I will be fine and
I will be good all the way
All from the heart
These things I do
I'll make you proud
Because I do...
🎶🎶🎶
Sabi nga ng kanta. We will be alright. And we will be proud. Di ko alam kung ilang balde sa araw na yan ang nailuha ko. Pero sa hinaba haba ng pagiyak, sa iisang restaurant lang din naman kami kumain ng sabay sabay after ng graduation ceremony. We are together, pero siyempre, apart because of kanya kanyang families. Parang mga susunod na kabanata lang ng buhay namin. We might be together at heart, but apart by life. *Sighs!*
