BİLİNMEZLİK

Yüzleşme/9. Bölüm

Bunu bana niye yaptılar?

Bunu neden yaşıyorum?,

Suçum neydi?

Bana bakılarak "Cezanı çekiyorsun..." Denilecek kadar ne yaptım?

Bir Bilinmezlikten ibaret...

Bir yerdeyim bir yanı Everest Dağı kadar yüksek duvarlar  var bir yanımda Verona Rupes uçurumu var ... Dünyada değil burası.

Dünya da olamayacak kadar soğuk.

Dünya da olamayacak kadar karanlık.

Dünya da olamayacak kadar havasız.

Dünya da olamayacak kadar sessiz.

Dünya da olamayacak kadar yanlızım.

Dünya da olamayacak kadar suçsuzum.

Ben bir bilinmezlikteyim. Sanki güneş sisteminden çok uzak bir gezegende aldığım her nefesin beni adım adım boşluğa götürdüğü gezegende evet gezegen benim ruhum. İçinde sadece ben varım. Soğuk, karanlık, havasız, sessiz, yanlızım ve suçsuzum. Ben bu  gezegende... Ben ruhumda donuyorum. Ben sessizce bilinmezliğe gidiyoum.

"Ateşi düşmüyor. Durumu gittikçe kötü oluyor..." Benim içim donuyor. Dışarısının önemi yok. Ben içimde suçsuzum. Dışarının bir önemi yok. 

Güneş doğuyor. Yeni bir gün başlıyor. Arabalar erkenden işlerine, okullarına insanları götürmek için hazırlanıyor. Yolda trafiğe takılmamak için hızlıca yürüyen insanlar var. Hava güneşli tek bir bulut yok. İnsanlar gökyüzünü gördüklerine şükretmiyorlar hatta böbürleniyorlar.

Keşke güneşin tadını çıkarsalar...

Nereden biliyorlar? Gittikleri yerde bir ceset bulmayacaklarını. Nereden biliyorlar? Can Dostlarının "O yaptı." Demeyeceklerini. Nereden biliyorlar? Nereden biliyorlar? Suçsuzluğunu tek kendilerini inanacağını.

Bilmiyorlar!

Benim için günlen gece aynı. Değişen bir şey yok.

Her yeni gün benim için doğmuyor ölüyor...

Gidecek işim, nefret edeceğim okulum, kuracağım hayallerim yok, DOSTUM diyeceklerim, güleceğim şakalar yapacağım arkadaşlarım YOK.

 Benim duvarlarım var. Soğuk havasız. Yanlız. Umutsuz. Bilinmez.

Durum değişmiyor. Geçmiş veya gelecek benim elimde değil hayallerimi ben şekillendiremeyeceğim. Acınacak haldeyim.

"Ayşıl Karagöz ! Görüşmeye! "

Kim gelebilirdi ki?

Gelenler acımı hafifletecek mi?

Yoksa acıma kaya mı koyacak?

O an kararım şuydu kim gelirse gelsin acım artacak. Ailem gelse onları görememem bırakın kayayı dağ kadar arttıracaktır.

Nefes.

Gelen Nefes.

Görmek isteyeceğim son kişi değil.

"Seni böyle görmek için canımı verirdim."

"Keşke senin canın gitseydi. Sevilen ve ya gerekli birini canı gitmeseydi." 

"Kraliçelerin korumaları olur istesen de beni öldüremezsin!" Ona doğru bir kaç adım attım. O an kolumda bir kaç hafta önce duyduğum acıyı hissettim.