'A dangerous plan, just this time
A stranger's hand clutched in mine
I'll take this chance, so call me blind
I've been waiting all my life
Please don't scar this young heart
Just take my hand'
Natulala ako.
Tinitignan ko 'yung mukha niyang nakangiti habang nakatingin ng diretso sa daan. Sa daang hindi ko alam saan kami patungo.
At some point I felt unease.
I held my chest.
Para akong kinakabahan.
Why Kathryn?
He's just being a friend! Tinutulungan ka lang niya dahil , no one would care to help you!
Dahil sino ba namang tutulong sa kagaya mong sira?
Tinignan kong muli siya.
He was drumming his fingers to the steering wheel. Napatingin siya sa gawi ko at nahuling nakatingin sa kanya.
He smiled at me.
"Are you okay?" smile never fades in his face.
Napakurap ako at saka huminga ng malalim.
"A-ayos lang a-ako, s-saan nga pala tayo pupunta?"
Hindi ko alam pero parang may kung ano sa tiyan ko habang nagsasalita. Never in my life na nakaramdam ako ng ganito. It feel strange.
"We're going somewhere"
Napakunot ang noo ko.
"Maraming somewhere Daniel"
"Fine" Napatawa siya. "Pupunta tayo sa beach resort naming sa Batangas"
Nagulat ako, hindi ko akalaing may beach resort sila! Bigla tuloy akong naexcite. At the same time biglang pumasok si Khalil sa isip ko. Nagpunta na rin kami sa beach resort nila Khalil before, pero sa Ilocos naman 'yun. Mayaman kasi ang pamilya nila, kaya kung anong gusto ni Khalil nakukuha niya lalo na at nag iisa siyang anak at siya ring magiging tagapag mana.
W-wai, bakit ko ba naiisip ang gagong 'yon?
I should avoid thinking of him from now on.
"Talaga? Wow, ang yaman niyo naman"
Napangiti siya. "No, not me. Just my parents"
Tumango ako. Gusto ko pang magtanong pero naalaal ko 'yung mga kwento ni lola Mercys a akin about sa family nila. Baka may mahit pa akong spot na hindi naming dapat pag-usapan at magbago pa ang mukhang good mood niya.
Nagmaneho lang siya. Mukha mang pagod pero tuloy tuloy lang siya mag drive.
Nung magutom kami imbes na bumaba sana para makapag pahinga man lang siya pero nag drive thru lang kami sa isang fast food chain. Sinabihan kong bumaba sana kami para makapag pahinga siya pero sabi niya okay lang daw siya at sanay siya sa byahe.
"Subuan mo na lang ako habang nagmamaneho ako, sayang kasi ang oras" napatawa pa siya.
Aangal pa sana ako pero wala akong nagawa kundi subuan na lang siya.
Pareho pa kaming natatawa habang sinusubukan ko siyang subuan ng fries dahil mukhang nananadya pa siyang pahirapan ako.
"Kath, andito na tayo"
Napamulat na lang ako ng mamalayan kong nakatulog pala ako.
I went out of the car at bumalot ang malamig na hangin. December ngayon kaya ang lamig. Lumapit naman si Daniel sa akin at inabot 'yung jacket niya.
