Yanında ki salıncakta ki hareketlilik ile irkildi. Geçen günki çocuk. Maskeli ve gizemli diye düşündü Jennie.
Çocuk bir anda konuştu.
"neden o çocuğun mesaj ve aramalarına dönmüyorsun?"
Jennie ablayla güldü. Aslında şüphelenmemiş değildi. Nasıl biliyordu?
"sen kimsin?"
"hadi Jennie Kim. Sen zeki kızsın bilirsin"
"belki düşündüğüm kişinin olmasından korkuyorum"
"korkmamalısın"
"sensin değil mi? Yoongi..."
Hem kız hem oğlan sadece bakışıyorlardı. Kızın ani kalkışı ile oğlanda ayaklanmıştı.
"lütfen gitme"
"neden"
"sana ihtiyacım var"
"lütfen güldürme beni Yoongi. Bu zamana kadar karşıma çıkmaya korkan biriydin"
"hayır gerçekten beni unuttuğunu sandım"
"keşke unutsaymışım. Keşke o mesajı görmeseymişim"
"gerçekten lütfen açıklamama izin ver"
"2 dakikan başladı"
"aslında herşey bu parkta başlamıştı. O çarpışmamızda sana aşık olmuştum. O zamanlar çocuktuk ve ben ne diyecektim 'seni seviyorum benle çık mı'. Daha kaç yaşındaydık ki. O yüzden senle hep vakit geçirdim. Fakat ailem beni istemedi. Beni babaannemler aldı onlar baktı. Ve sana ulaşamadım. Fakat sonra seni gördüm. Yeni çıkış yapacak kişi. Beni kabul eden herhangi bir şirkete gittim ve çalıştım. Sırf beni farket diye. Üzgünüm. Ve seni hala seviyorum. Bir daha karşına çıkmam. "
