KİRLİ SIRLAR

Bölüm 19

Hastaneye geldiğimizde Kerem de benle iceri geldi . Aslında gelmesine gerek olmadığını söylemiştim ama nedense ısrar etmişti .

" Kerem senin gelmene gerek yok . Gerçekten sen git hadi . Beni buraya getirdiğin için çok tesekkür ederim . Ama bizim çocuklar vardır içerde . O yüzden sende işinden olma . "dedim ama o bana o anda anlam veremediğim bir şeyler söyledi .

" Önemli değil  Aslı . Bu arada bende geliyorum . İtiraz istemiyorum . Ayrıca evet doğru buraya gelsem işimden olucam ama eger seninle gelmezsem de canımdan büyük ihtimalle ... " dedi ve güldü .

Bende kafamı anlamasam da olumlu anda sallayıp kemerimi çözmeye yöneldim . Arabadan çıkıp direk  bizim kızları aradım .

" Alo Zeynep . Canım nerdesiniz ? .... Tamam ... Geliyoruz . " dedigimde yoğun bakımın nerde olduğunu birine sormak icin gözlerim çalışan birini aradı .

Yoğun bakımın yerini öğrenince İrem in ağladığını , Oğuz un Buse ye sarıldığını , Zeynep ın tek başına stresli bir sesle oturduğu , Tuğba nın da  Seçille  ve doktorla konuştuğu tabloyla karşılaştım .

Zeynep  bizi görünce direk yanıma gelip boynuma sarıldı . O sarılınca bende sarıldım .

" Canım . İyi misin ? " dedim Zeynep e .  Ona soruyordum ama ben nasıldım acaba ?  Şu anlık şokun etkisinden bir şey hissetmiyordum ta ki Mertcan ı o ölüm kabloları arasında hareketsiz görene kadar .

Zeynep  bana hala sarılırken Kerem İrem in yanına gitmiş sarılıyorlardı . Kafasını öpüp kolunu oksadı . İrem böyle konularda çok duygusaldı .

Zeynep ağlamış ama galba suan iyiydi . Ben Mertcana bakmak icin cama gidicektim ki durdurdular .

" Aslı hadi canım gel sen . Hava alalım . Boşver sonra bakarsın . " dediginde tabikide Zeynep i dinlemiycektim . Benim arkadasım icerde ölümle oyun oynarken ben ona bakmayacaktım öylemi .!

" Hayır bakıcam . " dedim ama yine izin vermediler . O arada Tuğba Zeynep e bir sey sorarken bende cama gittim .

Onu o halde görmemle aklıma anıların dolması bir oldu . Bu odaya her girenin ölüceğini sanıyordum . Mertcan ı görünce donup kaldım . Görüntüler gelmeye başlayınca ağlamaya başladım . Sessiz aglamıyordum . Evet herkes diyebilir fazla tepki diye ama burda sadece Mertcan a ağlamıyordum . En son annem le babamı da bu odaların birinde görmüstüm .  Bu oda benim için ölüm odasıydı .

Ağlamam kötülestigi icin nefesim kesilmeye başlamıştı . En son beni birinin kucağına aldığını hissettim . Ve sonra acısız uyku . ...

Hayatımda önem verdigim , benim ailem olan insanları bir kazada kaybetmek kolay degildi . Ama bu bilinen kazaların hiç birine benzemiyordu . İhmal desen yok , kasıtlı öldürme yok .. Belkide vardır  ben bilmiyorum  .. Her şeyi tüm çıplaklıgıyla bilen kisiler suan yoktular ... Hemde sonsuza dek ...

*****

Gözlerimi açmadan kulaklarım açılmıştı . Zeynep le Tugay ın sesi geliyordu . Araya Irem ve Kerem in seside karışmıştı .

Bu çocuk normal yasantısında hic sakin olup güldügü zaman yokmuydu ! ?

" Ben sana ne dedim lan . Sana emanetti .Sen nerdeydin . ? "diye bağirdı Tugay .

Bunları dinlemek icin en iyisi gözlerimi acmamaktı .

"Tugay ben ordaydım . Ama nerden biliyim kızın çocugu görunce ağlayıp bayılacaginı . ! "  Kerem de sinirlenmisti .