Snowflakes and Dearly Kisses

'One Direction tickets uitverkocht' staat er op de bordjes van alle winkels die überhaupt One Direction tickets verkopen. Het maakte toch niet uit, ik zou over en paar dagen toch naar een Engeland verhuizen, dus veel had ik er ook niet aan als ik een ticket zou kopen. Ik zat zelf met andere problemen. Eigenlijk snap ik niet waarom ik eerlijk gezegt al die jaren gepest ben. Nu ik al een paar jaar op de middelbare school zit is het wel leuker geworden. Alleen mijn hele middelbare schooltijd zat ik ook al met de vraag: Zal iemand ooit werkelijk accepteren hoe ik ben en me echt leuk vinden? Mijn gedachten was eerlijk gezegt dat ik nooit antwoord op die vraag zou krijgen. Iedereen had me altijd als een goeie vriendin gezien. Stiekem was ik altijd wel een beetje jaloers als ik die kleffe stelletjes zag lopen. But anyway. Ik had best wel goede vrienden maar de vraag was, kon ik zonder hun in londen overleven midden in de winter? Ik bedoel het was nu 30 november, met kerst gingen we altijd gezellig schaatsen, bowlen en kerstdiner houden. Maar nu? Hoe moet ik veder? Zomaar in hartje Engeland? Gelukkig was ik niet slecht in mezelf vermaken aangezien mijn ouders het altijd druk hadden. Mijn broer was eigenlijk de enige waar ik nog wel op kon rekenen. Maar wat moest ik? 7 december werdt ik toch 18. Was het dan tijd voor mij om een nieuw leven te beginnen? Kon ik dat wel? Eén ding was duidelijk, do not ask me.

Met een diepe zucht rits ik mijn laatste koffer dicht. 'Ben je al klaar Milou?' vraagt mijn moeder gestrest. 'Bijna' antwoord ik geïrriteerd. Mijn moeder kon echt stressen, dat was gewoon niet normaal erg. Zonder er veder bij na te denken loop ik met mijn laaste koffer de trap af. 'Milou!' bromt mijn broer. 'Héh?' zeg ik verward. Mijn broer toverd een grijns op zijn gezicht. 'Je maakt lawaai' zegt hij. 'Owh' zeg ik en besteed veder geen aandacht aan hem en loop langs hem heen. Mijn broer was al 18. Ik ga op het keukenblad zitten en pak een appel uit de schaal. Ik kauw wat levenloos erop. Ik kijk naar de pan die op een laag pitje te pruttelen staat. Mijn broer komt de keuken ingelopen. 'In Londen zijn echt leuke meiden!' zegt mijn broer opeens grijnzend. 'Ik hoop dat z'n brits nerdje achter jou aangaat' grap ik lachend. 'Dat doet iedereen toch bij mij' zegt mijn broer nep-sarcastisch en haalt een hand door zijn haar. 'Wat ben je weer grappig Kane!' grinnik ik. 'Altijd toch!' zegt hij grijnzend. Ik rol met mijn ogen. Ik geef mijn broer grijnzend een schop als hij langs loopt. 'Wat zitten jullie weer te klieren' zegt mijn vader grinnikend. 'Owh, nee niet hoor' zeg ik grijnzend. 'Jaja, jij wel hoor!' zegt Kane. Ik hou mijn handen omhoog. 'Ik heb niks gedaan' zeg ik lachend. 'Ach, ja, het eten is bijna klaar dus ga maar alvast aan tafel zitten' zegt mijn vader. '8 uur gaan we weg van huis' zegt mijn vader. Owhja, we zouden weg gaan. Mijn glimlach wordt een streep en ik ga aan tafel zitten.

Ik zie hoe het land onder mijn voeten verdwijnt. Bye, bye, Nederland. Ik zucht. 'Dit is echt kut' mompelt mijn broer en vrummeld wat aan zijn Iphone. 'Jep' zeg ik en zucht. 'We vinden huis wel nieuwe vrienden, het is dat we in de buurt van londen wonen' zegt Kane. 'Misschien kon ik toch maar beter op mezelf gaan wonen..' zucht mijn broer. 'Nee, ik kan toch niet zonder jou, gek' schater ik en stomp hem grijnzend in zijn zij. 'Ik ook niet zonder jou hoor zusje' zegt Kane grijnzend.

Mijn koffer zie ik op de lopendeband voorbij gaan. Ik pak mijn koffer. Mijn broer helpt me. Kane stoot me aan. 'Kijk daar is dat geen hunk' zegt mijn broer fluisterend en wijst naar een jongen met krullen. Ik zie zijn gezicht niet. 'Doe eens normaal' zeg ik lachend en grijns. 'Is het niet jou'n type dan' zegt mijn broer gniffelend. 'Ik zie zijn voorkant toch niet' zeg ik gniffelend. 'Vindt je niet dat hij een lekkere achterkant heeft dan?' zegt mijn broer en trek een wenkbrauw op. 'Kannee!' zeg ik en grijns. 'Z'n leuke jongen ziet me toch nooit staan' mompel ik. Mijn broer wist wel een beetje op welke types ik viel.

Ik kijk uit het raam terwijl we een straat in rijden. We stoppen voor een huis dat zeker 2x zo groot als ons huis is. 'Zijn we er?' vraagt Kane. 'Ja, ga maar alvast naar binnen' zegt mijn moeder en geeft Kane de sleutels. Het sneeuw knerpst onder mijn voeten als ik in het sneeuw stap. Als ik even niet oplet voel ik al een sneeuwbal tegen me aan. 'Kane' grom ik en gooi een sneeuwbal terug.

Ik luister hard naar mijn muziek als ik mijn spullen uitpak. Na een tijdje vindt ik mijn oude slee, wat mij op een idee brengt. Ik loop naar Kane's kamer. 'Time for a break!' zeg ik lachend en laat de slee zien. Aan zijn gezicht te zien denkt hij aan dezelfde tijden als mij. De slee was een erfgoed van mijn opa geweest. Hij was altijd enthousiast bezig met spullen maken. Toen ik een keer een paar kinderen zag sleeën was ik meteen naar mijn opa toe gerend om te vragen of hij een slee voor me wilde maken. Je raadt het al, hij was meteen aan de slag gegaan. Kane en ik gingen vaak sleeën bij een heuvel bij ons huis. We hadden altijd de grooste lol in de sneeuw. Dat is nog steeds de reden waarom ik zoveel van de winter houdt. 'Wat dacht je er van?' zei ik lachend. 'Het is zeker tijd voor een break!' antwoord Kane.

Een uur later als we een goed plekje hebben gevonden om te sleeën gaan we meteen pezier maken. 'Mijn beurt!' zeg ik. Ik ga op de slee zitten. Door de sneeuw vlokjes die voor mijn ogen dwarrelen zie ik niks en verlies ik controle. Ik doe mijn ogen dicht. Ik voel dat ik tegen iets aan bots en dan zelf op de grond val.

Ik probeer omhoog te krabbelen maar het gaat niet. Roerloos blijf ik liggen en maak voorzichtig mijn ogen open. Waarschijnlijk ben ik tegen iemand anders die aan het sleeën was aangebotst. 'Gaat het?' zegt een aardige jongens stem. En dan staar ik plotseling in eeen gezicht van een jongen. Lichtbruine krullen, groenen ogen en de mooistelach die ik ooit had gezien. 'Eh, ja' weet ik met moeite over mijn lippen te krijgen. 'Kom' zegt de jongen en steek vriendelijk zijn hand uit. Ik neem zijn hand aan en en sta op. Zelfs door zijn handschoen heen voel ik de warmte van zijn hand. 'Sorry dat ik tegen je aanbotste' zeg ik lachend. 'Deed het pijn?' vroeg ik verlegen en bijt op mijn lip. 'Nee, maar volgens mij deed het jou veel meer pijn' zegt de jongen lachend. 'Keek ik zo erg?' vraag ik lachend. 'Neeh, hoor' zegt de jongen fronsend. 'Alleen je bloed een beetje' zegt hij met een frons in zijn voorhoofd. Ówh, shit. Ik grijp naar mijn voorhoofd. En ja hoor het bloed. 'Owh' zeg ik blozend. 'Wacht ik help je wel' zegt de jongen. Hij haalt zijn zwarte muts van zijn hoofd en zet het op mijn hoofd. 'Maar je muts' zeg ik en bijt op mijn lip. 'Het maakt niet uit ik heb genoeg mutsen' zegt de jongen met een knipoog. Zag ik het goed, zat hij met me te flirten? 'Trouwens, ik ben Harry' zegt hij en glimlacht. 'Ik ben Milou' zeg ik en glimlach. 'Het spijt me dat ik tegen je aanbotste echt stom van me' zeg ik en trek mijn wenkbrauw op. 'Haha, nee ik moest echt beter opletten, mijn vrienden die daar nog ergens boven zijn die zaten met me te kloten en duwde me zomaar de heuvel af' zegt hij gniffelend. Hij wijst naar boven. 'Kijk ze staan daar met iemand te praten' zegt Harry en grijnst. 'Dat is mijn broer' zeg ik en lach. 'Ben jij trouwens nieuw in de buurt, ik heb je hier nooit gezien' zegt Harry en kijkt me vragend aan. 'Ooh ja, ik ben hier net vandaag aangekomen, ik woon een straat veder op' zeg ik en glimlach. 'Ik woon in de straat achter jou' zegt Harry en glimlacht. Opeens brandt er een lampje. 'Harry Styles?' zeg ik perongeluk hardop. 'Jep, dat ben ik' zeg Harry lachend. 'Van One Direction, right?' zeg ik. 'Yes' zegt Harry en lacht zijn kuiltjes in zijn wangen. Ik smelt. 'Gaat het nog met je hoofd of denk je beter dat ik je naar huis kan brengen' zegt hij. 'Nope, het gaat wel denk ik' zeg ik en loop een stukje de berg af. Ik wankel en val dan weer in het sneeuw. 'Dus niet' zeg ik lachend. Harry steekt voor de 2de keer zijn hand naar me uit. 'Sneeuwprinses' zegt hij lachend. 'Kom ik breng je naar huis' zegt hij en houdt me vast zodat ik niet weer val. We lopen een tijdje zwijgend door de sneeuw. 'Waar kom je vandaan?' vraagt Harry naar een tijdje aan mij. 'Nederland, maar dat hoorde je zeker al aan mijn accent' zeg ik lachend. 'Jou'n accent ik juist cute' zegt harry en glimlacht. Ik bloos en bijt verlegen op mijn lip. Als we bij mijn huis aankomen neem ik afscheid van Harry. 'Bye' zeg ik glimlachend. 'Dag Sneeuwprinses' zegt hij en lacht again zijn kuiltjes in zijn wangen.

Wil je dat ik veder ga? Reageer dan :) (& klik op vote ;)  )