Chimera

48

Kabanata 48: Don't Leave

Kinamulatan ko ang maliwanag na bilog na ilaw sa itaas ng aking kama. Nasa ospital na siguro ako.

Huminga ako ng malalim.

"Buhay pa ako," I sighed.

Nilibot ng aking mata ang buong kwarto. Ang pinto palabas ay nasa kanang dulo. May malawak na bintana sa kaliwa na sakop ang buong pader. Sa bandang paanan ko ay ang sliding door papasok sa restroom.

May mga aparatos na sa aking gilid at may nakaturok sa aking maliit na tubo. I'm not familiar to any of it.

Lahat siguro ng makakaalam sa ginawa kong paglalaslas ay iisiping isang malaking katangahan iyon. Iyon na lang ang naisip kong paraan dahil sa halu-halong desperasyong makatakas at galit sa sarili ko.

It's my fault that I let it happen to me. It's my fault that I let him have me. Sana tiniis ko na lang ang gutom. It was better to die of hunger. It was better than this feeling.

I was angry. Hindi ko inakala na ang galit na naramdaman ko kanina ay mapapalitan na lamang ng kamanhiran. Wala na akong maramdaman.

I was disappointed that I didn't die. I feel like it would end this feeling. I hate that I vividly remember how I woke up completely naked and he's lying next to me half naked and his bottom undid.

Hindi ko masikmura iyon. Sa tuwing naaalala ko iyon ay pakiramdam ko nandoon pa rin ako sa madilim na kwartong iyon.

I'm not sure if what happen is better than actually feeling the rape. Wala akong malay nang binaboy niya ako. Is this a better feeling? Mas malala ba ang nararamdaman ng mga taong may malay na ginawa ang kahalayan sa kanila?

Mayroong nagbukas ng pintuan. Isang nakaitim na tuxedo. Nang makita niyang gising ako ay may narinig akong kinausap siya sa labas.

Agad agad ang malaking pagbukas ng pinto. Nauna kong napansin na parte pa ng kwarto ang pinanggalingan ng mga pumasok. Siguro ay living room ng hospital room na ito.

May isang doktor at nurse na pumasok. My eyes dilated when I saw Tito Lucas entering the premise. Bumilis ang tibok ng puso ko at tumulo ang luha ko. Nandoon din si Sienna kasama ang mom niya.

Ipinaliwanag ng doktor ang kalagayan ko sa akin. Hinawakan ng mom ni Sienna ang kabilang kamay ko.

May bandage ang may laslas kong pulso. Ilang oras daw ang operasyon at wala namang magiging kumplikasyon basta mapaghilom. Ilang linggo raw ako rito para mas mabantayan nila ako. Pagkatapos na maghilom ang sugat ko ay sasailalim daw ako sa psychologist.

"There's no need for psychiatric help. She's just mourning." Tito Lucas dismissed the idea, "I already discussed it with you, Doc."

Wala nang isinagot ang doktor at iniwan na kami.

"Hija, I know that you love your mom dearly but always know that we love you as well. Please don't take your life. Your Tito Lucas love you and he's here for you," She comforted. Hearing his name sent shivers all over my body. Agad kong binawi ang kamay ko. Nanlaki ang mata ng mom ni Sienna sa gulat.

Iyon ang alam nila. Naglaslas ako dahil nagpakamatay si mom. Will they help if I told them what happen? Will they do something now if I voice it out?

"Thank you, tita." I weakly answered.

"You can tell us anything. We will help you mourn, Vian."

Nilingon ko si Sienna. Nakayuko lang siya at hindi man lang lumalapit sa akin. I smiled weakly.

Knowing their family, they are less powerful than my father. It says a lot about their stand in life. They can't do anything with my case.

"Let us have her rest for today. Thank you for visiting, Mrs. Chiu."