MAVİ SİYAH

17. Karanlık

Selamlar. Nasılsınız? Umarım sizlerin ve sevdiklerinizin sağlığı yerindedir. Ben bu hafta bazı çok üzücü haberler aldım. Herkes için sağlık sadece sağlık diliyorum.

Geç olsun güç olmasın diyerekten uzun bir bölüm sizlerle.

Benim dertlerimin bana fazlasıyla yettiği bir dönemdeydim. Esin'in neyin hayalini kurduğunu veya Rüzgar'la ne yaşadığını duymak istemiyordum. Rüzgar'ı ise başlı başına düşüncelerimden uzak tutmam gerekiyordu. Bu yüzden birkaç gün boyunca Esin'den kaçabildiğim kadar kaçtım.

Pazar günü iki kez kapıyı çaldı. İlkinde müziğin sesini sonuna kadar açtım ve Tekin'e yukarıda spor yapıyor dedirttim. İkincisinde, başı ağrıyormuş erkenden yattı dedirttim. Tekin daha sonra bana,

"Hayırdır?" diye sordu.

"Dedikodu peşinde. Şu an hiç kafam almıyor." diye geçiştirdim.

Pazartesi günü kahvaltıya uğrayacağını tahmin ediyordum. Zaten planlarla dolu yoğun bir gündü, bu yüzden Tekin'in ardından sabah erkenden evden fırladım. Dernekten arkadaşlarla buluşup kahvaltı ve proje toplantısını aynı arada çıkardım. Öğlene doğru Esin'den mesaj geldi;

"Nerelerdesin? Evine geldim yoksun."

"Dernekte toplantıdayım."

"Ben de geliyorum birazdan."

"Sen gelene kadar çıkmış olurum. İş görüşmem var bugün."

Üzgün surat yolladı. Ardından,

"Seninle konuşmam gerek." yazdı.

Onun zaten farkındaydım.

"Akşam konuşuruz." yazdım.

İş görüşmesi merkezi Levent'te bulunan butik bir şirketteydi. Tam olarak istediğim çapta bir firma değildi, aslına bakılırsa başvurduğum pozisyon da içime sinmemişti. Yine de pratik yapmak adına bile bir yerlerle görüşmek zorundaydım. İş görüşmesi nasıl yapılır neredeyse unutmuştum. Görüşme yarım saat kadar sürdü. Yokuş aşağı ilerleyen soru cevap grafiği maaş beklentisi sorusuna verdiğim yüksek beklentili cevapla taçlandı. Birkaç yıldır kopmuş olsam da sektörü Tekin sayesinde biliyordum, sırf kabul edilmek uğruna beklentimi düşük tutamazdım. Görüşmeyi gerçekleştiren kızın surat ifadesinden almam gereken cevabı almama rağmen nezaketen bir süre daha görüştük. Oradan ayrıldığımda ardımda bıraktığım olumsuzluğu net olarak hissedebiliyordum. Ben de zaten hemen ilk görüştüğüm yerle anlaşmayı beklemiyordum.

Eve döndüğümde gün batmak üzereydi. Tekin henüz gelmemişti. Yalnız başıma oturduğum sofrada aklımdan uzak tutmaya çabaladığım düşüncelere kapıldım gittim. Rüzgar'ı düşünüyordum. Ne kadar farklı, ne kadar ağırbaşlı göründüğünü. Eskiden de kimseye müdanası yoktu ama şakacıydı, küfürbazdı, eğlenceliydi. Onunla konuşmalar, kavga ederken bile akar giderdi. Bizim için en azından, ikimiz için... öyleydi. Her zaman sınırları vardı ve hissederdin bunu ama yakınları için o sınırlar esnerdi. Şimdilerde sınırları daha keskin, geçilmezleri daha geçilmezdi. Hayat onu değiştirmişti. Bence en çok da bir çocuk sahibi olmasının payı vardı bu değişimde. Artık hayattaki önceliğinin kızı olduğu her halinden anlaşılabiliyordu.

Benden sonra yeniden sevebilmişti. Bunu da düşünüyordum. Kızının annesiyle arkadaş olduklarını söylese de, başlangıçta öyle değildi elbet. Sevmişti, sevişmişti, bir çocuk sahibi olmuştu. Sonra sona ermişti. Hayat devam ediyordu. Yine sevebilirdi. Esin'i de sevebilirdi. Gözlerimin önünde yaşanacak bu ilişkiye katlanamazdım ama buna dair haklı bir sebebim veya mantıklı bir açıklamam yoktu. Belki de içime, derinlere bakmaktan korktuğum bir yerdeydim. O, benimle yaşadığı her şeyi geçmişte bırakabilmişti. Ben de bıraktığımı söylüyordum, kendimi de, onu da ikna etmeye çabaladığım cümleler boyunca dile getirdiğim gerçek buydu. Çünkü inkar güçlü bir kalkandı ve çünkü esas olanı düşünmek için çok yanlış bir zamandı. Hayatımda çok önemli bir bitişin son düzlüğündeydim. Odaklanmam gereken tek şey kendi hayatımdı. Önüme bakıyordum. Keşke yeniden karşıma çıkmasaydı. Keşke. Çünkü sadece varoluşuyla gelen güçlü etki insanın duygu ve düşüncelerini karmaşaya itmek için yeterliydi. Kaldı ki ben zaten karmaşanın en içindeydim. Keşke geri dönmeseydi ve yakın çevremde yer almasaydı. Benim bir kez daha buna... benim ona dayanacak gücüm kalmış mıydı?