The addiction of her lips (Dutch)

Vergeving

Lexi kijkt in de betranende ogen van Demi die voor haar staat te huilen. Vol ongeloof staart Lexi Demi aan. Alsof er een spook voor haar is verschenen. Voor een paar tellen weet Lexi niets uit te brengen. Demi's gesnik doorbreekt Lexi haar gedachtegang. Ze steekt haar hand uit naar Demi die het met plezier vastneemt. Haar vingers verstrengelen meteen met die van Lexi. Ze leidt Demi mee naar de tuin en sluit het schuifraam achter zich. Ze gooit nog een boze blik in de richting van Helen voor ze naast Demi gaat staan. In stilte kijken ze beiden over de stad der engelen. De lichten doen de duisternis verdwijnen. Lexi's vingers verstrengelen opnieuw met die van Demi. Met haar andere hand dwingt Lexi Demi om haar aan te kijken. Liefdevol veegt ze de tranen weg die nog steeds over Demi haar wangen rollen. Wanneer de tranen eindelijk zijn opgedroogd laat Lexi haar hand rusten op Demi's wang. Teder wrijft ze over haar wang. Ze voelt hoe Demi haar lippen draait naar haar hand en een kus plant in de palm van haar hand. "Het spijt me..." fluistert Lexi. "Het spijt me dat je er zo moest achterkomen. Maar ik kon het niet toelaten dat hij je zo rot behandelde. Niet nadat ik je al zo rot had behandeld. Je verdient beter, beter dan hem... beter dan mij.." Een zucht ontsnapt aan de lippen van Lexi. "Die donkerbruine ogen van jou, achtervolgen me al vanaf het eerste moment dat ik ze zag. Om nog maar te zwijgen van je lach die me laat smelten bij elke aanblik. God wat klink ik cliché, maar het is de waarheid. Ik had mijn heden en mijn toekomst niet mogen laten bepalen door mijn verleden..."
"Toekomst?" vraagt Demi verbaasd.
"Ja toekomst."
"Zie jij dan een toekomst met mij?" Demi kijkt Lexi vol ongeloof aan. Nu was het haar beurt om met haar mond vol tanden te staan. Lexi lacht lief en brengt een lok van Demi haar haren achter haar oor. "Wie had dat ooit gedacht dat zoiets uit mijn mond zou komen? Maar sinds het moment dat jij die zak bagels naar mijn hoofd hebt gegooid, wist ik dat ik de grootste fout van mijn leven had gemaakt. Dat is de reden waarom ik na de basketbalwedstrijd naar je toekwam en met je wou praten. Ik wou je vertellen wat voor een eigenwijze trut ik ben geweest. Hoe egoïstisch ik me had gedragen en jou vanzelfsprekend had beschouwd. Voor even zag ik in je ogen de sprankel terug die ik kende. Die mijn knieën zwak maakt. Tot..."
"Mario.." 

"Mario..." Lexi lacht hoe Demi haar zin afmaakt. "Mario ja. Jij wou niet meer met me praten en je zei dat je oprecht gelukkig was. Wie was ik dan om daaraan te twijfelen. Ik had mijn kans verspeeld. Ik heb Chris toen gesmeekt om naar huis te gaan. Toen wist ik dat ik verloren had. Dat ik jou verloren had. Het enige wat nog te winnen was, was de whisky in mijn bar."
"Whisky?" Lexi haalt haar schouders op. "Ik heb geprobeerd mijn verdriet te verdrinken. Maar dat is niet gelukt. Ik kon je niet vergeten. Elke ochtend werd ik wakker met barstende hoofdpijn die me deed herinneren aan de fles whisky van vorige nacht en de alles verterende pijn in mijn hart die me deed herinneren aan het feit dat ik jou verloren was aan een kwal zoals Mario." Demi haar hart slaat een tel over bij het horen van Lexi haar laatste zin. "Chris had ook genoeg van het feit dat ik niet kwam werken en altijd mijn rotzooi moest opruimen. Je zou het hem niet geven, maar hij kan echt kwaad worden."
"Waarbij de stoom uit zijn oren komt zoals toen we elkaar hebben leren kennen op die basketbalmatch?" grapt Demi. 

"Ja, zoals toen ja. Hij was echt kwaad. Gezegd dat ik me moest douchen, klaarmaken en binnen vijftien minuten beneden moest zijn. Toen zijn we naar de Starbucks gereden voor een kop koffie. We zaten nog niet lang neer met onze kop koffie als Mario binnenwandelde met een blonde del. Ik kon het niet laten Demi. Hij moest weten dat je beter verdiende dan dat. Ik heb gezegd dat hij jou niet verdient. Maar hij antwoordde dat hij geen les van mij moest nemen. Ik kon toch geen vrouw houden... Toen hij me begon uit te maken, was dat de druppel die mijn emmer deed overlopen. Ik wou hem een slag verkopen, maar helaas was hij mij voor. Hij praatte over jou alsof je net goed genoeg was om als accessoire aan zijn arm te hangen. Hij zou degene moeten zijn die dankbaar is om zo'n prachtige vrouw aan zijn zijde te mogen hebben. De hele dag galmden zijn woorden doorheen mijn hoofd. Ik kon het niet meer aanhoren. Ik vond dat je moest weten wat voor iemand hij is/was. En het vervolg ken je..." Opnieuw zucht Lexi diep terwijl er een traan over haar wang rolt. "Ik weet dat ik 'ons' heb verspeeld voor het ooit een kans kreeg. Dat mijn kansen volledig op zijn. En dat er tussen ons niets meer kan zijn. Nooit ga ik gewoon worden aan de pijn in mijn hart die ik voel sinds ik beseft heb dat ik je ben kwijtgespeeld. Sinds ik heb aanvaard dat mijn toekomst niet meer zal gekleurd worden door jou. En dat is oké, dat is mijn eigen fout. Maar ik ga je niet toelaten om ooit nog in je ongeluk te lopen.... Al moet ik ze een kruisverhoor laten doorstaan..."

Demi legt haar vinger op de lippen van Lexi om haar het zwijgen op te leggen. "Zorg dat ik de gelukkigste vrouw ter wereld word." fluistert Demi terwijl ze diep in de ogen van Lexi kijkt. Voor even begrijpt Lexi niet wat Demi bedoelt. Ik kan toch niet zomaar een geweldige vrouw uit mijn mouw toveren? Hoe verwacht Demi nu dat ik... De lippen van Demi die de hare aanraken leggen Lexi haar gedachten stil. Haar tong vraagt toestemming aan Lexi's lippen. Meteen trekt Lexi Demi dichter tegen zich aan en geeft zich over aan de vrouw in haar armen.