"ကိုယ္ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး"
"ဘယ္သူကေရာခင္ဗ်ားဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံေနလို႔လဲ"
သူ႕စကားဆုံးတာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းတုံျပန္ေသာအခ်စ္ေလး
သူအင္အားကုန္မသုံးခဲ့လို႔ဒီလိုႏႈတ္လန္ထိုးနိုင္တာ။
အိပ္ရာထက္ေစာင္ေတြနဲ႕လုံးေထြးေနေသာအခ်စ္ေလး
သူစီးကရက္ဖင္စီခံကိုစားပြဲေဇာင္းနဲ႕ဖိကာမီးၿငိမ္းလိုက္ၿပီး
ကုတင္ေဘးခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"မထိနဲ႕ "
သူ႕လက္ကိုရိုက္ပုတ္ဖယ္ခ်ကာ
ႏႈတ္လန္ထိုးတတ္လာသလိုအရင္လိုနာခံျခင္းမရွိေတာ့ေသာ
အခ်စ္ေလး။
"အဟက္"
သူရီသံကိုအခ်စ္ေလးကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာအံ့ႀကိတ္
အၾကည့္တို႔နဲ႕တုံ႕ျပန္လာသည္။
"ကိုယ္နဲ႕ေဝးတဲ့ကာလကသိပ္ၾကာသြားလို႔လား
ဟင္ .... ကိုယ့္စကားနာခံျခင္းမရွိတဲ့သူကိုအျပစ္ေပးတတ္တာ
ေမ့မ်ားေနတာလား
.
.
အခ်စ္ "
ဆယ္ဟြန္း သူ႕ေလသံအေနအထားနားေထာင္တာနဲ႕ဘာဆိုတာ
သိေနၿပီ။မုန္းတယ္။
ဦးႏွောက္ကိုအခ်က္ေပးလာၿပီ။အျမန္ဆုံးေျပးဖို႔သာလုပ္ေတာ့။
အဝတ္မဲ့ေနေသာခႏၶာမို႔အရွက္လုံေအာင္ေဘာင္းဘီဝတ္ဖို႔
အားထုတ္ရမယ္။
"အဟက္ အခ်စ္ ဘာလုပ္မလို႔လား
အဝတ္ဝတ္မလို႔လား
မလိုဘူးေလ.... ဘာမွဝတ္မထားလည္း
အခ်စ္ကလွၿပီးသား. .... "
အဲ့လိုရီတာမ်ိဳးကိုဆယ္ဟြန္းသိပ္မုန္းတာ။
ႏွိပ္စက္ခါနီးဆိုသူရီေနၾက။
ဆယ္ဟြန္း ေၾကာက္တယ္။
ဒါေပမယ့္
ဟန္ေဆာင္နိုင္ရမယ္။
သူ႕ကိုေၾကာက္႐ြံဟန္ျပစရာလား။
ငါ ငါ သူ႕အနားကေတာင္ထြက္ေျပးလာခဲ့ၿပီးၿပီေလ။
ဘာသံေယာဇဥ္မွထားဖို႔မလိုေတာ့ဘူး။
"ခင္ဗ်ားလိုခ်င္တာက်ဳပ္ကိုယ္ခႏၶာအေသြးအသားမလား
အခုရၿပီးၿပီေလ... သြားေတာ့
ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး "
ရဲရဲဝံ့ဝံလုပ္စမ္း အိုဆယ္ဟြန္း
ကိုယ့္ဘာကိုယ္အားေပးရင္းကုတင္ေဘးကေဘာင္းဘီကို
လွမ္းယူလိုက္သည္။
