Οι Εκλεκτές Περιπτώσεις

Κεφάλαιο 1

 << Έφτασε η μέρα λοιπόν ε; >> σχολίασε η μητέρα μου πικραμένη.

 << Όλα καλά θα πάνε, μην αγχώνεσαι. >> της είπα και της έσφιξα το χέρι. 

 Σήμερα ήταν η ημέρα του Σολ Σέρις. Της μικρής μου πόλης των 100.000 κατοίκων. Τι σήμαινε αυτό; Η κυβέρνηση θα επέλεγε δύο νέους της ηλικίας μου, για να βοηθήσουν στην καταπολέμηση των ασθενειών που είχαν εξαπλωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια ; Δύο από εμάς θα γίνονταν τα επόμενα πειραματόζωα στην ανακάλυψη των θεραπειών. Τι καλύτερο για μέλλον έτσι; Κι όμως κάποιοι μεγάλωναν θεωρώντας το ως στόχο ζωής. Την μοναδική τους αποστολή πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Μην με παρεξηγείτε, μπορεί και να έχουν δίκιο. Άλλωστε ο εγκέφαλός τους δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερος από ένα αμύγδαλο, τι άλλη αποστολή θα μπορούσαν να έχουν. Μα εγώ είχα άλλα σχέδια για τον εαυτό μου. Ήθελα να ταξιδέψω, να ανακαλύψω τον κόσμο, να γίνω ό,τι καλύτερο μπορούσα στη ζωή μου.

 Αλλά για να τα κάνω όλα αυτά, έπρεπε να μην επιλεγώ! Είχες το δικαίωμα να συμμετέχεις όσες φορές θες στην διαδικασία επιλογής, εννοείτε με ελάχιστο αριθμό τη μία φορά, από τα 16 ως τα 26 σου χρόνια. Ωραίος τρόπος να σε παραπλανήσουν με την ιδέα πως ήταν δημοκρατία και όχι δικτατορία , έτσι;

  Πίστευα πως φέτος, στα 19 μου χρόνια, ήμουν έτοιμη να λάβω μέρος σε αυτόν τον εφιάλτη για πρώτη και τελευταία φορά. Είχα φροντίσει ήδη να παραμείνω υποσιτισμένη τους τελευταίους μήνες, με αποτέλεσμα να φαίνομαι αδύναμη και ταλαιπωρημένη. Δεν επέλεγαν συνήθως τους αδύναμους, προτιμούσαν " περιπτώσεις " που θα άντεχαν διαφόρων ειδών φάρμακα. Έτσι λεγόταν όποιος θεωρούταν εκλεκτός, "περίπτωση". Φυσικά, κατείχες και έναν μοναδικό αριθμό που δήλωνε πόσοι ακόμη είχαν επιλεγεί πριν από σένα. Κάποιοι μάλιστα - αυτοί με το μυαλό αμυγδάλου ας πούμε - γυμνάζονταν όλη τους τη ζωή για την σημερινή ημέρα. Εγώ αντίθετα, είχα λάβει κάθε δυνατή επιλογή ώστε να με κάνω ανεπιθύμητη για τα σχέδια τους.   

Κάτι που έκανε την αδερφή μου την Λάιρα, να αηδιάζει. Εκείνη λάμβανε μέρος στην διαδικασία επιλογής κάθε χρόνο με ελπίδα στα μάτια και το καλογυμνασμένο της κορμί πανέτοιμο για παράδοση στον "αγώνα". Τώρα πια στα 27 της ήταν σίγουρη πως δεν θα κατάφερνε να πραγματοποιήσει τον σκοπό της ζωής της, οπότε αρκούταν στο να αποδοκιμάζει τις επιλογές μου.

 << Άρια δεν ντρέπεσαι να κυκλοφορείς με αυτό το παρουσιαστικό; Πως θα σε επιλέξει η κυβέρνηση; Πως θα βοηθήσεις την πόλη σου; >> μου έλεγε συχνά.