[TMNT 2012] Nieuchwytni - Stowarzyszenie Cieni

Rozdział XI - ,,Mężczyzna owiany tajemnicą "

Od razu na wstępie chciałabym Was przeprosić, że tyle to trwało...

Życzę miłego czytania! ♡

***
Słowniczek (Bo chyba lepiej tu niż na końcu) :
– Hajimemashite – dosł. "Spotykamy się po raz pierwszy", jednak Polacy tłumaczą to jako " Miło Cię/Pana/Panią/ Państwo poznać;
– Hiroshi – prawdziwe imię Justina;
– Mochiron – Oczywiście, Tak jest
–Akademia Shinobi – pierwszy krok do dostania ninja; uczniowie uczą się podstaw, historii klanów i praktycznych zdolności bitewnych. Kończąc Akademię otrzymują tytuł genina czyli pierwszym stopień ninja;
– jōnin – trzeci stopień ninja, osoby, które go posiadają mają prawo uczyć innych wojowników, należy zwracać się do nich "sensei" czyli "mistrzu/nauczycielu". Istnieją jeszcze Specjalni Jōnini, którzy są wyżej w randze.
– Chotto – odrobinę

♛┈⛧┈┈•༶༶•┈┈⛧┈♛
Z głowami spuszczonymi w dół, wyglądając niczym więźniowie skazani na egzekucję, wraki ludzi, cienie pozbawione chęci do życia, podążaliśmy zrezygnowani za szanowaną wśród grona pedagogicznego nauczycielką – gotową na wydalenie nas ze szkoły. Przemierzając zatłoczony korytarz, czuliśmy na sobie prześwietlający wręcz wzrok licealistów, pochłoniętych rozmowami dotyczącymi naszej paczki. Plotki, które w zastraszającym tempie rozniosły się wśród uczniów, jedynie pogarszały wszechobecną sytuację, narażając nas na faktyczne zakończenie edukacji w owej szkole.

Zerknęłam ukradkiem na wędrującego przy mnie Justina, wyglądającego nadwyraz spokojnie. Głowa uniesiona w górę, prosta postawa, idealna fryzura oraz jak zwykle – oszałamiający, elegancki wygląd, dodawały mu nonszalancji. Nawet teraz, skazany na szykanowanie czy żarty ze strony rówieśników, nie wydawał się zakłopotany bądź zirytowany, wręcz przeciwnie – emanował niezwykłą pewnością siebie.

Odwróciłam wzrok, w zamyśleniu poszukując najlogiczniejszego, a zarazem najbezpieczniejszego rozwiązania problemu. Krzyżując dłonie na klatce piersiowej, starałam się ignorować zebranych wokół ludzi, chcąc zachować pozory opanowanej, nieprzejmujacej się niczym nastolatki. Lecz w głębi duszy tłumiłam wszystkie, kłębiące się we mnie negatywne emocje, z całych sił walcząc z pożerającą od środka chęcią spoliczkowania pewnych dwóch delikwentów.

Sekundy mijające na pieszej wędrówce do gabinetu dyrektora, dłużyły się w nieskończoność, kolidując z obecnym zniecierpliwieniem. Pani Grace dumnie niczym paw, z wysoko uniesioną głową szła tuż przed nami, jednocześnie oznajmując swą obecność pośród uczniów każdym, głośnym stuknięciem obcasów.

Stanąwszy pod drewnianymi drzwiami z wygrawerowanym nań napisem, skierowała swą dłoń wprost na nie, po chwili energicznie pukając.

— Proszę wejść! — ciszę w oczekiwaniu na odpowiedź przerwał stanowczy, aczkolwiek niezwykle przyjemny dla uszu głos. 

Nauczycielka otworzyła powoli wrota, ukazując nam niezwykle eleganckie wnętrze gabinetu. Ściany pomalowane na kremowy, delikatny i ciepły odcień idealnie komponowały się z kasztanowymi meblami. Jasne promienie wiosennego słońca wpadały do pokoju przez zakryte niemal przezroczystymi firankami okna, oświetlając swym blaskiem szarą podłogę pokrytą panelami. Rajskie, a zarazem nietypowe rośliny znajdujące się prawie w każdym zakamarku wypełniły przestrzeń swą upajającą wonią, czyniąc gabinet jeszcze przyjemniejszym miejscem.

Ciemnobrązowe biurko wręcz niewidoczne przez stosy znajdujących się nań papierów i dokumentów, znajdowało się pośrodku pokoiku, skupiając na sobie w chwili obecnej całą naszą uwagę. Unosząc wzrok nieco wyżej zauważyliśmy siedzącego na skórzanym fotelu mężczyznę, który bacznie śledził nasz każdy ruch. Czarne, lekko oszronione siwizną włosy bezwiednie opadały na jego czoło, idealnie komponując się z bladoniebieskimi oczyma. Mężczyzna mniej więcej w średnim wieku posłał w naszą stronę delikatny uśmiech, poprawiając przy tym perfekcyjnie zawiązany czerwony krawat.