Sonunu Bilmediğim Yol

Şimdi Hiçbir Şey'im

Öyle bir eksiklik var ki şu sol yanımda. Sevgili izi felan değil. Sevmeyen baba izi . Yıllarca sevdiğini sanıp , eve geldiğinde boynuna atladığım insanın bıraktığı boşluk bu. Mesela benim ilk aşkım babam değildi , ilk nefretimdi. Ya da ilk anne mi , baba mı diyecek tartışmasına giren bi aile tablosuna sahip değilim. Düştüğümde el uzatan , ağladığımda göz yaşımı silen , bana öğüt veren , bisiklet sürmeyi , yüzmeyi öğreten babam yoktu. Zamanla anladım . Güvendiğim dağlarda ne fırtınalar kopmuşta , küçük bir kulübe içinde kendimi güvende sanmışım. Ben böyle büyüdüm . O yüzden insanlara güvenmenin ne demek olduğunu bilmem ben. Çoğu gece ağlamaktan şişmiş gözlerle daldım uykuya. Ama kimse duymadı hıçkırıklarımı . Güveni kırdılar diye suçladım onları . Ama suç bendeydi herkese güvenilmezdi ! Zaten güven neydi ki ? Derdini anlattığında kimseye söylememesi mi ? Bunlar çocukluk sözleri . Babasız kızın yok kanadın, babasız kızın yok kararı…