Амьдрах 365н өдөр

Түүнд чи хэрэггүй

Үлдсэн өдөр 110

Ямар өвдөлт хамгийн аймшигтай байдаг вэ? Яаж ч хичээгээд өвдөлт мэдрэхгүй байх үе л хамгийн аймшигтай.

Ахтай ярилцсан тэр өдрөөс хойш хичээлдээ яваагүй. Элис Юни хоёр над дээр өдөр бүр ирдэг ч Жон Жонгүүгийн талаар дурсаагүй. Миний тоолсноор яг 110н өдөр гэхдээ өчигдрөөс би хөлөө мэдээ алдаж байгааг мэдэрсэн. Миний өвчин бол гол мэдэрлийн судасны өвчин. Толгой маш их өвдөнө, хөл гар бүгд өвдөнө заримдаа гар маань мэдээ алддаг байсан бол одоо хөл мэдээ алдаж эхэлж байна. Би Ким жундэг уучилсан. Жундэ надад хайртай байсан нь үнэн боловч яагаад тэгтлээ түрэгдсэн талаар мэдэх юм алга. Аав ээж минь ч намайг Жундэтэй өөр оронд очиж эмчлүүлэх хүсэлтэй байсан гэсэн. Гэхдээ нэгэнт оройтсон шүү дээ би явах л болно.

Бэкхён "Сэил аа хоол оо идээрэй" хаалга тогшин орж ирлээ. Би "Ах аа намайг буулгаад өгөх үү" Бэкхён сандран "Хөл чинь дахиад мэдээ алдчихаа юу" би ч толгой дохин "тийм л юм шиг байна маргааш эмнэлэг орно нэг их удаан хугацаа үлдээгүй байх аа"

Ах намайг хоол оо идэж байх зуур хүнс авхаар гарлаа удалгүй хаалганы код хийх дуулдаж байхыг ах гэж бодтол Жонгүүг орж ирэв. Баглаа цэцэгтэй байх шив. Тэрээр намайг хараад гайхан цэцгээ унагаалаа. Аргагүй л дээ хэдхэн хоногын дотор би тэргэнцэртэй болсон.

Жонгүүг "Хайраа чи яагаад ингээд сууж байгаа юм бэ" Би түүнрүү хоосон харцаар харан "Би чиний хайр байхаа больсон" цааш явах гэтэл Жонгүүг намайг зогсоон " Хэл л дээ Сэил аа яг юу болсон юм бэ?" Би ёжтой харан " Харинээ чамайг хүүхэлдэйтээгээ зугаацаж байхад би энд үхэх өдрөө хүлээж байна тэгээд ямар сонстож байна даа сайхан байна уу?"

Бурхан минь Жонгүүг гуйя чамайг тэврээд авмаар байгаа ч миний чамд гомдсон гомдол хэтэрхий их бололтой сэтгэл өдвөж байна. Жонгүүг намайг тэврэх боловч би юу ч хийхгүй суусаар удаачгүй ах орж ирэн Жонгүүгийг надаас салган гарлаа.

Бэкхён "Чамд одоо юу дутсан гэж миний дүү дээр ирээд байгаа юм. Яасан өвдсөн гэдэгт нь итгэхгүй харах гэж ирээ юу? тэр чамаас болж яаж зовсон талаар чи мэдэх үү? Шөнө уйлж суухад нь би түгжээтэй өрөөний гадна юу ч хийж чадалгүй шөнөжин дүүгээ өрөвдөж суудаг байсан. Өвчин нь хүндэрч гар хөл нь мэдээ алдаад одоо бүр алхаж хүртэл чадахгүй өөрт нь хэчнээн хэцүү байгаа гээч. Чамайг очоод алмаар санагдсан ч тэрний надаас хүсэх сүүлийн хүсэлт нь чамайг уучлах гэсэн. Чи түүнд хэрэггүй бүгдийг мэдсэн бол одоо яв."

Бэкхён Жонгүүгийг орхин гэртээ орох үед тэргэнцэрээс унасан Сэил ухаангүй хэвтэх аж

bi ene zohioliig az jargaltai tugsuh batalgaa uguhgui shuu yg unendee