BİR YUDUM AŞK..

....YEMEK TEKLİFİ..

Pazaetesi sabahı gözümü acar açmaz ağzımdan çıkan tek söz

"Aman Allahım işe gec kaldım."

demek olmuştu. saat 08:00'da işe gitmem gerekiyordu ve ben saatte baktığımda saat 07:47 geçiyordu ianmıyordum ama geç kalmıştım otobüs coktan kalkmıştır kesin geç kaldım off Allah kahretsin ya diye kendi kendimi yiyip bittiriyordum.

5 dakika içerisinde hazırlanmış merdivenlerden aşağı iniyordum remen koşar adımlarla.Apartmanın demir kapısını açatım başımı kaldırmamla şok olmam bir olmuştu adeta.karşımdaki o'ydu dün beni evime kadar getiren o adamdı

"Hadi sanırım işe geç kalıyorsun 17 dakikada seni işe bırakmam lazım"

dedi ve arabaya bindi şok olmuştum o nerden biliyordu kaçta işe gideceğimi,nerde çalıştığımı ve en önemlisi geç kaldığımı? arabaya bindim çünkü geç kalıyordum.Mecburdum daha 6 gün önce başladığım işi kayıbetmek istemiyordum açıkcası.Arabaya bindiğimde yola odaklanmış bir şekilde hiç bana dönmeden

"Nereden bildiğimi merak ediyorsun değil mi?"

"Hemde çook"

diyebilmiştim sadece.

"Sorun değil hanımefendi öğrenirsiniz"

dediğinde resmen 32 diş gülümsüyoryordu.Gülmek ona fazlasıyla yakışıyordu bunu çok iyi gözlemlemiştim.o'na dönerdek

"Ben Mira"

dedim.Bana elini uzatıp

"Hakan"

dedi.elini sıkmıştım.

"Beni nerden tanıyorsunuz Hakan bey"

"Şu resmiyeti kaldırsak mı mira?"

"Peki beni nereden tanıyorsun Hakan?"

"Tanıdığımı hiç sanmıyorum"

"Öyleyse işe geç kaldığımı nereden biliyordun?"

dediğimde bana hiçbir cevap vermedi.evet dakikalar sonra iş yerindeydik hakan'a dönüp

"saol sen olmasan çoktan kovulmuştum ne kadar teşekür etsem azdır"

"Bi kahve iş görür aslında bir kahve içsek iş cıkışı?"

bana bu soruyu sorduğunda neden bilmiyorum hiç düşünmeden reflexen

"İş çıkışı görüşürüz "demiştim.

yaklaşık 12 saattir çalışıyordum.Yorgunluktan ölmek üzereydim.Toparlanıp eve gitmeyi planlıyorken telefonumun çaldığını fark ettim.

"Alo"

"Gelmiyormusun?"

"Ahhh Hakan ya ben şey neyse geliyorum"

"Tamam"

telefonu kapatıktan sonra lanetler okudum hakan'a söz verdiğimi unutmuştum.Hemen toparlanıp aşağı indiğimde Hakan beni arabasının tam önünde bekliyordu.

o'na doğru yaklaşıp

"Geç kaldım üzgünüm" dedim bana cevap vermeden arabaya bindi bende hemen ardından arabaya binmiştim.Beni istanbul'un en lüks lokantasına getirmişti yanına yaklaşıp

"Kahve içeceğimizi sanıyordum" dedim bana dönüp

"Aç olduğunu düşünmüştüm"

dedi.Sahiden açtım yaklaşık 12 saattir hiç bir şey yememiştim.

"hmm"

benzeri bir ses çıkardım.

"Sanırım acıktık yemek yemekte fayda var mira"

başımı onaylarcasına salladım.

Bize ait bir masa hazırlatmış,önceden kabul edeceğimi tahmin etmiş olsa gerek. masaya gectiğimizde sandalyeyi oturmam için çekmişti. ahhh ilk defa biriyle yemek yemiyecektim ama içimded bir kıpırtı olmuştu mutlu olmustum.. her şey en ince ayrintısına kadar düşünülmüş ve hazırlanmıştı ..