Life And Death

Τραγικη ειρωνεια

Ιστορία δεύτερη.

Καθίσαμε σε ενα απομονωμένο τραπέζι, όπως κάναμε πάντα. Μου χαμογέλασε και εγω του ανταπόδωσα το χαμόγελο. Μπορεί πια η ζωή μας να ήταν βαρετή,αλλα χαιρόμασταν που την περνούσαμε μαζι. Ξέρετε, η οικογένεια του Άρη έμενε μακριά, τόσο μακριά που μονολογούσε συνεχώς ότι δεν θυμάται ούτε το πρόσωπο του μικρού του αδερφού. Πρέπει να ήταν μεγάλη στεναχώρια για αυτόν. Ετσι, έβρισκε συντροφιά σε εμενα. Και εγω σε εκείνον.
Τις σκέψεις μου διακόπτει ο Άρης: «Τι θα πάρεις;» Με ρωτάει και του δείχνω το συνηθισμένο φαγητό πο παίρνω κάθε φορά.

Εκεινος παραγγέλνει και εγω ξανα Βυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Όσοι τον γνώριζαν,έλεγαν ότι η τύχη μου χαμογέλασε. Και ήταν πράγματι αλήθεια. Ο Άρης μπορεί εμφανισιακά να είχε μια τυπική εξωτερική εμφάνιση,αλλα στο εσωτερικό του κρύβονταν πολλα κρυφά ταλέντα και μεγάλη αγάπη για τους συνανθρώπους του.
«Θα ευτυχήσεις σίγουρα μαζι του. Αχ το καλο μου το παιδι.» Έλεγε και ξανα έλεγε η μητέρα μου και εγω της χαμογελούσα. Ένιωθα όντως τόσο τυχερή που μου έρχονταν να κλαψω. Ειχα περασει δύσκολα τόσα χρόνια, με σχέσεις οπου πάντα κατέληγαν σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα ο Άρης να ειναι κάτι εντελώς καινούργιο στην ζωή μου.

Μια νέα ελπίδα, ότι μπορώ να ξανα αρχίσω απο την αρχή.

«Ελινα, παλι με χαζεύεις;» Μου είπε με ενα σιγανό γελακι να ξεφεύγει απο το στόμα του. Όντως, χωρίς να το καταλάβω τον παρατηρούσα εξονυχιστικά. Τα μαύρα μαλλια του, χρειάζονταν κούρεμα, αν και μου άρεσαν που έπεφταν μπερδεμένα στο μήκος των ματιων του.

«Συγνώμη,απλά παρατηρούσα τα μαλλια σου. Σαν να χρειάζεσαι κούρεμα.» Αποκρίθηκα  και εκεινος αναστενάξε. Μολις τον άκουσα να αναστενάζει, ημουν σίγουρη για το τι σκέφτονταν.

«Αγάπη μου, το θέμα μας δεν ειναι τα μαλλια μου αυτην την στιγμή, αλλα το τι θα κάνουμε τελικά.» Προσπαθουσα να ξεχάσω το θέμα που απασχολούσε τον Άρη τελευταία και ταυτόχρονα εμενα επισης. Η δουλειά του, του είχε προτείνει μια ευκαιρία να δουλέψει στο εξωτερικό και μάλιστα στο Τόκιο, οπου διέμεναν και οι γονεις με τον αδερφό του. Ειναι πραγματικά τεράστια ευκαιρία γιατι θα πετύχαινε δυο σε ενα. Ποιοτικό χρονο με τα άτομα που αγαπάει και μια δουλειά οπου θα πληρώνονταν χίλιες φορές καλύτερα αποτι τωρα,οπου πλάκα πλάκα,μετα βίας βγάζαμε τα προς το ζην.
Έγειρα προς τα πίσω ακουμπώντας την πλάτη της καρέκλας. Ήταν όντως μια δυσκολη απόφαση και για εκείνον αλλα και για εμενα. Πως γινεται να αφήσουμε όλους μας τους φίλους,την οικογένεια μου για να πάμε σε μια χώρα, που ούτε καλα καλα την γλώσσα δεν ξέρουμε; Θα ξεχωριζαμε σαν την μύγα μεσα στο γάλα. Θα ήμασταν διαφορετικοί και τα αγγλικά μου δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση τους για να συναψω αμέσως φιλίες και να βρω εύκολα δουλειά. Ίσως με την οικογένεια του στη μέση, να βολευομουν και εγω κάπου.