morpheus tyt karışık yükleyebilir misin bana
Sandalyesini kıvrak bir hareketle çevirdi ve bana sırtını dönen ahşaba rağmen düz bir şekilde oturdu. Ayaklarını iki yana açması gerekmişti. Çocuk gibi bacaklarını salladı tutturduğu ritimle, gözleri gözlerimdeydi.
"Bıktım yaşamaktan."
Alaylı bir gülüş çıktı dudaklarımdan. Gözlerimi rutubetli odada gezdirip tekrar ona çevirdim. "Bir de bana sor."
"Ah," işaret parmağını bana doğrultup salladı tehlikeli bir şekilde ve ayağa kalktı. Sandalye gürültüyle yere düşmüştü. "Yeteri kadar hata yapmadın. Hala şansın var."
"Ne için?"
Omuz silkti ve yatağın üzerine oturdu. Sol bacağımın yanına. Yüksek olan yatak yüzünden havadaki ayaklarını daha rahat sallıyordu şimdi. Her hareketinde benim vücudum da sarsılıyordu ve bu sinirimi bozdu.
"Kes şunu."
Dudaklarında koca bir gülümseme belirdi. Ayaklarını durdurdu.
"Keşke aklıma girebilsen. Matrix'i izledin mi?"
Onu kısa bir baş hareketiyle onayladım.
"Nasıl hissediyorum biliyor musun? Matrix'in ötesini görmüş, ama hala içindeymiş gibi. Her şey çok anlamsız. Gereksiz. Sahte."
Rolleri değiştirmiştik sanırım. "Neden böyle düşünüyorsun?" diye sordum ilgili olmaya çalışan bir tonda. Omuz silkti. Gerçekten canı bir şeylere sıkılmış. "İçimde bir seri katil yatıyor ama insanlara iyilik timsali, başarılı bir psikolog gibi gösteriyorum kendimi. Yani, birinin beni tanımasını isterdim. Ama tanımamalı, anlıyorsun ya?" Bana şüpheyle baktı. Onu başımla onayladım.
"Çok fazla insan öldürdüm. Hepsi de kötü insanlardı, inan bana. İyi insanlar daha mutlu olsun diye."
"Onları adalete teslim edebilirdin."
"Tabii ki, o da bir seçenekti. Hep aklımdaydı. Ancak çok iyi suçlular var, biliyorsun. Zeki olanlar. Egolarını tatmin etmek için güvenlik güçleriyle oynayanlar. Onlar durmuyor Bella. Çocuk istismarcıları durmuyor. Cehennemde yanacaklarına inanmıyorum. Cehenneme inanmıyorum. Ölünce, perde kapanacak. Oyun bitecek. Bu yüzden öldürmenin çözüm olduğuna yalnızca daha fazla kişi acı çekmezse inanırım."
"Haklı olmadığını söyleyemem."
Omuzlarını silkti.
"O kadar insanın gücünü taşımak seni yoruyor mu?"
"Ruhani şeylere inanmam. Hata yapana kadar devam edeceğim. Beni yoran şey bu değil."
"Ne peki?"
"Küçük Bella," diye mırıldandı gülerek. "Keşke okulunu bitirecek kadar çok yaşayacak olsan. Kıvrak bir dilin var."
Acıyla güldüm. "Teşekkür ederim."
"Seni bıraksam ne yaparsın? Eğer Carol şu an intihar etmemiş olsaydı, seni yanlışlıkla kaçırmış ve kendimi tanıttıktan sonra gitmene izin versem ne yapardın? Lütfen yalan söylemeye çalışma, sadece güldürürsün."
Gözlerimi birbiri içine geçmiş parmaklarıma diktim sıkıntılı bir nefes alarak. "Kötü bir şey yaptığını düşünmüyorum. Seni ihbar etmezdim."
"Hayır, sen ne yapardın? Bunu ikinci bir hayat olarak görür müydün? İsteklerine daha sıkı tutunman için bir sebep, motivasyon."
"Sanırım hayır."
"Moron." diye mırıldandığında güldüm. O da bana eşlik etti.
"Beni korkutmadığını söyleyemem," vücudumu dikleştirdim derin bir nefes daha alıp. "Ama sen daha çok korkuyor gibisin doktor. Eğer benim buradan öylece çıkıp gitmeme izin verseydin, sen ne yapardın? Hata yaptığında bırakacağını söyledin az önce. Beni yanlışlıkla buraya getirmen, senin için yeni bir hayatın başlangıcı olur muydu? Daha fazla ölümün olmadığı, kötü insanların özgürce dolaşabildiği bir dünyada yaşamak ister miydin?"
Sessiz kaldı.
"Durur muydun doktor?"
"Hayır."
Başımı anlayışla salladım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Savunmasızlığından faydalanmam gerekiyordu ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Onu sinirlendirebilirdim de. Bu oda yüzünden sürekli elinde tuttuğu kontrolü kaybedip bana aniden zarar verebilirdi.
"Bu bir miras." Kolunu dizlerine yaslayıp daha kambur oturdu. "Bırakacağımda, başka birisinin sürdüreceğini bilmek isterdim."
"Öldüğünde."
"Öldüğümde."
Derin bir nefes alıp ayağa kalktı. "Bugün bu kadarlık yeter, hm?"
"Gitme."
"Güzel Bella, benim de işlerim var. Biliyorsun."
"Lütfen,"
"Şş, gelirken sana almamı istediğin bir şey var mı?"
"Gitme,"
Bıkkın bir nefes alıp odadan çıktı.
