His Promises

Chapter 26 Promise.

Chapter 26- Promise.

Aliar's POV

"Aliar, ayoko na sayo. Hindi na kita mahal okay? kaya tigilan mo na kami ni shafie." shit. Shit.

"No babe. Please? nagmamakaawa ako sayo. Please? mahal mo naman ako diba?? diba?? please babe? please." Nakaluhod ako kay Edean. Hindi naman nya ako iiwan diba. Alam kong mahal nya ako. Alam ko.

"Ano ba Aliar ha? tigilan mo na fiance ko. Umalis kana dyan!"

Nasa kwarto kami. Andito sila Shafie. Edean. At sinabi nila sakin na tuloy daw sila sa ibang bansa.

Ang hindi ko makalimutan. Bakit ganun??

Bakit nagiba na siya??

Ayaw na ba niya sakin?

"Tara na baby. Alis na tayo, boys kayo na bahala kay Shafie. Iuwi nyo na yan."

No hindi pwede!!

Paalis na sila pero hinawakan ko si Edean. Hanggat kaya ko, pipigilan ko siya.

"Babe no! please? do you love me? babe ang dami nating pangarap. Please?? wag mo naman sayangin yun. Babe please? stay. Stay here." ayoko na. Ang sakit sakit. Gusto ko na bumitaw pero ang tanong ko sa sarili ko, kaya ko ba?

"Bitawan moko! ayoko na sayo! hayaan mo na ako! wala akong pake kaya bitaw!"

Napabalikwas ako. Halatang galit na siya, kaya wala na akong nagawa kung di bumitaw.

At panuorin umalis ang taong alam kong hinding hindi ako iiwanan.

------------------------------

Edean's POV

Ang sakit isipan na, yung mahal kong pinapangarap makasama habang buhay, ay mawawala nalang ngayon.

Nang makatalikod ako kay Aliar at tuluyan lumabas kasama si Shafie, tumulo na ang luha ko. Umaagos.

Ayokong ipakita sakanya na nasasaktan ako, ayoko tumingin sakanya kasi baka di ko na mapigilan ang sarili ko at yakapin siya.

Babe. Alam mo ba kung gaano kahirap na tiisin ka? mahal na mahal kita.

Hintayin mo ako ah? Sana, sana pag balik ko....... may babalikan pa ako.

Sana, wag kang mawalan ng pagasa na hintayin ako. Babalikan kita babe, tutuparin pa tin natin ung mga pangarap natin. Tutuparin ko pa rin yung promise ko sayo.

Mahal na mahal na mahal na mahal kita babe, bye.

----------------------------------------------

Shafie's POV

"Baby. Bukas na ang flight natin. Magpahinga kana, para maayos ka bukas."

Nasa batangas na kami ni Edean, yung bahay na naiwan ko sa Manila. Ibebenta ko na. Cause from now on, sa US na kami titira.

"Bukas agad?"

"Yes baby."

"psh geh. Tulog na ako."

"Di ka muna kakain? Wala ako kasabay oh?"

"Bahala kana dyan. Pinapatulog mo na ako diba?"

"Sigesige. I love you."

"Geh."

Pumanik na si Edean sa taas. I bet, pagod na yun.

Dinala ko siya dito sa Batangas, may bahay din kasi kami dito. Hindi alam toh ni Aliar kasi seret place ko toh. So no one knows except Edean.

--------------------------------

*FLIGHT*

-AIRPORT-

Edean's POV

"Baby? lets go? kanina kapa tulala dyan."

Nasa airport na kami. Miss na miss ko na si Aliar. Miss na miss ko na siya.

"Ah osige." wala akong gana magenjoy. Kung si Shafie masaya, pwes ako ang lungkot lungkot ko.

Papasok na kami ng migration.

Pagtapos namin.. pumasok na din kami sa dapat pasukan..

Nandito na kami si airplane ngayon. 30 mins before eh aalis na kami.

Babe. Kung alam mo lang kung gano kita gustong balikan. Pero kailangan muna natin maghiwalay sandali eh.

Promise, babe.. Babalik ako. Babalik ako.

Hintayin mo ako ha?

Mahal na mahal kita.

Bye.

------------------

A/N: Naiiyak din ako habang nagtatype neto. Wooo! grabe. Haha.

Vote. Comment.