My Destination

190 Dagen

Ze stuurden me elke dag een brief, elke dag hetzelfde, dat ze me kwamen halen. Wie waren "ze" ? Namen kwamer er niet in voor alleen een boodschap, maar vandaag was het anders ... Vandaag kreeg ik er 2 en deze keer niet in het latijn. In de eerste stond dat ze kwamen halen, hoe orgineel, maar in de tweede stond er ook dat ze me kwamen halen, wat kunnen ZE orgineel zijn, maar er stond ook bij dat de "wachters" te laat zouden zijn. zij zijn zogezegd de "zoekers". Ik heb totaal geen idee wie de "wachters" of de "zoekers" zijn, maar daar zal ik wel achterkomen spijtig genoeg.

*Ring-Ring-Ring*

Het kostte me even de tijd voordat ik doorhad dat het de deurbel was. Ik draafde naar de deur en verwachte mijn tante te zien, maar er stond een jongen voor me. Waarom lieg ik zelfs, er stond een stuk voor mij en niet zo'n jongen-die-een-haar-obsessie-heeft-en-knap-is maar eerder een jongen die hemels lijkt, om 2 redenen, hij is veel te mooi en heeft van die kuiltjes in zijn wangen als hij lacht, als het kon was ik nu gesmolten zoals sneeuw in de zomer. En de andere reden was omdat hij leek te schijnen, letterlijk, hij schijnt. En hij lijkt harder te schijnen door de zon die door zijn goude haar scheen, het was een soort goud blond met licht bruin er tussen en daarmee bedoel ik heel licht bruin. En die ogen zo groen dat het leek dat alle kleurem groen er in zaten, en ze leken zo oneindig dat in er in zou verdrinken.
"Um, sorry ik ben nieuw hier en mijn ouders zijn er niet dus ik besloot van het hier een beetje te verkennen, maar ik ben mijn weg kwijt geraakt toen ik door het bos liep" ik draaide mijn hoofd om, om achter me te kijken en toen fluisterde hij nog iets dat leek op "kun je me helpen de weg terug te vinden ?" Ik bleef hem aankijken en antwoordde uiteindelijk
"Ja is goed, moet ik je ineens rond leiden zodat je de weg niet weer kwijtraakt?"
Hij begon te lachen, oh mijn god, die kuiltjes, ik ga hier nog dood!
"Graag zelfs, en heb je kleurlenzen in ?" Fuck ik ben mijn lenzen vergeten in te doen, ik keek snel weg en toen pakte hij mijn gezicht in zijn handen en keek me in de ogen.
"Ik heb nog nooit iemand gezien met paarse ogen" zei hij, hij bleef me aankijken en ging met zijn hand over mijn kaak en liet mijn gezicht los. Ik duwde hem uit de deur en liep hem achterna, of beter gezegd ik liep hem achterna terwijl ik amper op mijn benen kon blijven staan omdat die ineens van pudding waren gemaakt. Ik keek naar boven en zag de grijze lucht, pff regen.
"Is het erg als ik je morgen een rondleiding geef ?" Vroeg ik. "Het gaat regenen en het is niet prettig om in de regen een rondleiding te geven" zei ik om de betekenis meer kracht te geven .
"Ja is goed, ik was het net ook aan het denken. Kan je wel zeggen waar de 'avenue' is ?" Vroeg hij, woont hij zo dichtbij ?! Ik begon te lachen.
"Die straat is gewoon achter het bos. je volgt het pad en dan kom je normaal in de 'avenue' terecht." Hij keek me aan en begon mee te lachen.
"Wel, ik ontmoet een meisje en zeg dat ik verdwaald ben zodat ze me kan helpen en blijkt het dat mijn straat achter het bos is" zei hij half lachend
We bleven lachen totdat hij me wegwuifde en naar huis liep dat 2 minuten hier vandaan ligt. Ik draaide me op en rende naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen, luisterend naar mijn versnelde onregelmatige hartslag totdat ik in slaap viel en alles zwart werd.